Vandaag wil ik toch echt mijn lief eens in het zonnetje zetten. Mijn steun en toeverlaat in goede en in slechte tijden, zoals we elkaar op 10 november 2000 ooit beloofd hebben. Johan en ik hebben elkaar pas ‘later’ leren kennen, in 1998. Ik was 28 en Johan een groen blaadje van 27 jaar jong. Ik had mijn appartement in de verkoop staan, het appartement gelegen op de eerste verdieping, zelf zou ik verhuizen naar de begane grond zodat ik een tuin erbij zou hebben. En daar kwam Johan samen met zijn vader mijn zorgvuldig opgeknapte appartement bezichtigen. Johan was meteen enthousiast maar papa liet duidelijk horen dat er een aantal zaken hem niet bevielen. Er zat geen behang tegen de muren, nee klopt ik had alle muren voorzien van structuurverf in een kek kleurtje, er lag sisal vloerbedekking in de woonkamer en dat was toch ook niet je van het. Zo waren er nog legio dingen die niet in de smaak vielen maar toch besloot Johan mijn appartement te kopen en ik kocht het beneden appartement.
Een jaar later kregen we steeds meer contact, van twee kanten werden er dingen verzonnen om vooral elkaar toch maar te kunnen ontmoeten. Ik vond hem steeds leuker terwijl Johan later bekende mij vanaf het eerste ogenblik te zien zitten. We spraken af om op 6 november 1999 samen naar Weert swingt te gaan. Mijn vriendin Danielle ging ook mee (lekker veilig😜). En vanaf die avond zijn we een setje! We hebben elkaar niet meer losgelaten. Aangezien we geen verliefde pubers meer waren kwam alles in een stroomversnelling. Na een paar maanden woonden we samen, we zijn binnen het jaar getrouwd en was ik zwanger van Nina. Turbo Tonny en turbo Anita.
Johan en ik zijn elkaars gelijke, we hebben dezelfde (achterlijke) humor en we hebben goede gesprekken. Ik viel als een blok voor zijn optimistische kijk op het leven, zijn zorgzaamheid en uiteraard is het een lekker ding! Het is zo fijn, zeker nu, een partner te hebben die er voor je is, voor je opkomt en waarvan je weet dat hij er altijd voor je zal zijn. We kunnen op elkaar bouwen en hebben aan een half woord genoeg. Na verdriet komt er toch weer die zonnestraal, vindt de humor weer zijn weg naar boven zodat we ondanks de ellende slap liggen van het lachen. Ik ben dankbaar, dankbaar dat hij op het juiste moment in mijn leven kwam, dat hij de papa van onze kinderen is en het baasje van onze hond en kat (😉).
Lieve, lieve, lieve Johan, ik hoop dat het ons gegeven is dat we samen heel oud mogen worden en dat ik je dan nog eens lekker in je sexy (tegen die tijd) hang-billen mag knijpen. Ik zou niets liever willen.
Heel langzaam begint mijn leven weer vorm te krijgen. Vandaag voor het eerst een dag alleen, de meiden zijn naar school, Johan is om 12.00uur naar zijn werk gegaan. En het is goed. Mijn lieve papa komt toch nog even kijken hoed het gaat, samen een bakkie cappuccino en dan loopt ook hij weer naar huis.
Ik besluit Fredje even te laten plassen en dan op de bank te duiken onder mijn donzen dekbedje. Ben zoooooó moe. En het lukt! Ik val in slaap en slaap 3 uur aan een stuk (😳)!
Heerlijk, eindelijk een beetje bijgetankt.
Fredje moet hoognodig even een wandeling, Johan is vanmorgen uitgebreid met hem naar het bos geweest dus mijn rooie rakker komt niets tekort maar nu is het tijd! Tuig aan met de lange lijn zodat meneer niet kan trekken en dan lopen we samen een hele kilometer!!
Echt in een bejaarden tempo maar we doen het wel. Langs het spoor kan hij los en net als ik denk dit gaat lekker dan rent hij op een drietal mannen toe. Shit! Mannen met een ‘immigranten uiterlijk’, bewoners van het AZC. De meesten hebben een giga hekel of angst voor honden en net nu komt die stomme joekel niet terug!
Meneer Fred kwispelt zijn kont er bijna af en tot mijn verbazing wordt hij super enthousiast ontvangen! Hij wordt geaaid en gekroeld. Dichterbij gekomen zie ik drie mannen met een vriendelijk gezicht, ze zijn kleurig gekleed met fluoriserend gekleurde mutsen en shawls. Een van de heren heeft giga lange fluor gele nagels, dit zijn duidelijk heren die uit hun land gevlucht zijn om een andere reden dan de ‘gemiddelde’ vluchteling. Als je deel uitmaakt van de LHTB community dan wordt je in je eigen land vervolgt en zal je nooit jezelf kunnen zijn tenzij he het met je leven wil bekopen.
Een van de heren vraagt hoe Freddie heet en ik antwoord: “Freddie after Freddie Mercury”. Een van de mannen geeft me een dikke knuffel en ze reageren alledrie of ik een of ander orakel ben! 🤣
Blij dat ik weer thuis ben, even een kop koffie en dan het avondeten verder afmaken. Na de ongezonde Mac tumor van gisteren nu toch maar weer gezonde kost, Marokkaans stoofvlees met veel tomaat en paprika, couscous en broccoli salade. Een en al oxidanten, alle beetjes helpen zullen we maar zeggen.
Alweer D-day. Alweer naar het SJG. Deze keer gaat mijn andere dappere dochter mee. Wat zijn het toch ongelofelijke kanjers die dochters van ons!
In de wachtkamer krijg ik het deze keer al te kwaad en als ik het gezicht van eerst Marlie, de casemanager, en daarna de chirurg zie dan stromen de tranen rijkelijk. Mijn hemel wat is dit zenuwslopend. De chirurg heeft geen goed en geen slecht nieuws. Het top team in Eindhoven heeft zich over mijn zaak gebogen en is tot de conclusie gekomen dat er uitgegaan wordt van een darmtumor maar dan wel atypisch. Het is geen klassieke darmtumor. De snijvlakken waren niet schoon en daarom moet er een PET scan gemaakt worden. Dit is een scan waarbij een radioactieve stof ingespoten wordt, deze stof laat kankercellen oplichten zodat men kan zien of er nog tumor achter gebleven is. Zo ja, dan zal er alsnog wederom geopereerd moeten worden. Is dit niet zo dan wordt er gestart met chemo. Dit laatste zal sowieso moeten ook als ik wel geopereerd wordt. Geen ontkomen aan, die kale kop komt er.
Helaas kan de PET scan nu niet gemaakt worden omdat ik pas geopereerd ben. Er is veel teveel gebeurd in mijn buik en ook is de operatie niet voorspoedig verlopen wat het complexer maakt. Zouden ze nu een PET maken dan zou alles in mijn buik oplichten als een kerstboom en dus heeft het geen enkele zin….. Ook starten met chemo kan nog niet omdat ik eerst moet opknappen van de operatie en daarnaast moet dan weer eerst het resultaat van de PET bekend zijn zodat de chemotherapie zo adequaat mogelijk is. Ik vraag of ik die tijd eigenlijk wel heb, Eindhoven en mijn chirurg hebben besloten al hoe moeilijk het wachten weer is dat dit wel kan. En dus staat 3 maart de PET scan gepland in Eindhoven, dan 4 maart een CT scan van de longen en abdomen (buik) en op 11 maart de uitslag (5-3 oncologie bespreking in SJG en 11-3 in het Catharina).
Wat vind ik hier nu van? Aan een kant valt het me tegen dat er niet doorgepakt wordt, ik had gehoopt dat er meteen een operatie met chemo zou volgen maar volgens de artsen kan mijn lichaam dat niet aan ook al knap ik fysiek supersnel op. Aan de andere kant is dit toch een teken dat er nog enig perspectief is. Het is iig niet zo dat er niets meer aan te doen is. Het is verre van rooskleurig maar het is toch nog een strohalm. Ik wordt na het gesprek weer mijn kalme zelf en op de een of andere manier kan ik erin berusten dat het niet anders is.
Wat betreft de rectale pijn ziet de arts bij onderzoek dat er sprake is van een ‘rectale kloof’ en deze verklaart de enorme pijn die ik ervaar. Helaas ook daar weer geen kant en klare, snelle oplossing voor maar de chirurg schrijft een zalf voor die dit probleem binnen een week of vijf á zes moet verhelpen. Tot die tijd blijft paracetamol en laxantia mijn grote vriend!
Thuisgekomen praten we na, dit moet weer even indalen. Maar gelukkig kunnen we het ook weer met humor benaderen! Ik wil naar de Macdrek, gewoon omdat het kan en ook al jan ik niet veel eten en is het uiteraard niet gezond, ik wil het! Fuck a duck!! We grappen dat we een Mac-tumor gaan eten met een lymfflurrie na. Tumor
humor noemen ze dat. Ik weet het, we zijn een raar stelletje bij elkaar……
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en het slechte nieuws is een beetje ingedaald. We hebben het weekend echt nodig gehad om met beide voetjes in de klei te landen. Ik ben zo dankbaar dat Johans collega’s bij de Weerter bazaar zichzelf opgeofferd hebben om Johan dit weekend vrij te geven. ❤️
Ik vind het echt bijzonder hoe veerkrachtig een mens eigenlijk is. Fysiek en mentaal. Vrijdag was echt de zwartste dag uit mijn leven tot nog toe maar tegen de avond kwam toch de vechtlust en de humor alweer terug. Zaterdag had ik alweer zoiets van “het moet unne knappe zijn die mij hier gvd onder gaat krijgen”! En toch, het blijft zo bizar dat dit monster in mij zit en daar zoveel schade aanricht, dit vieze monster dat mij probeert te vernietigen….
Fysiek knap ik boven verwachting snel op. Twee van de 4 wonden zijn al nauwelijks zichtbaar, ik voel ze alleen, maar ook de andere twee genezen mooi en zonder infecties. Ik voel het maar daar is ook alles mee gezegd. De pijn is een ander verhaal. Ik had verwacht dat dit met de operatie wel zou verdwijnen maar niets is minder waar. Ik heb de afgelopen twee jaar geregeld rectale pijn gehad, of ze een dolk in je ‘poepgat’ steken en deze een keer ronddraaien. Dit ging van incidenteel naar steeds frequenter. Nu na de operatie is het er continue en ook in hevigheid toegenomen. Als je dan bedenkt dat ik gedurende de dag minimaal anderhalf tot twee uur op het toilet zit om te ontlasten dan geeft dit een aardig beeld hoe ellendig het is. Inmiddels ben ik al zover dat ik wil dat ze mijn dikke darm tot helemaal beneden verwijderen en ik mijn leven verder leef met een colonstoma. Daar valt mee te leven, met deze pijn en ongemak niet. Ik doe er momenteel alles aan om fysiek conditioneel in zo’n optimaal mogelijke staat te blijven. Veel eiwitten in mijn voeding, regelmatig een wandelingetje en ook heb ik een aantal huishoudelijke dingetjes opgepakt die niet belastend zijn voor mijn buik. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn dat ik de was weer zelf kan vouwen en strijken!😁
Mentaal blijf ik ook aardig stabiel. Ik heb ook niet het gevoel dat ik me groot probeer te houden. Ik voel gewoon niet de behoefte om met mijn kop onder het dekbed te kruipen en er niet meer uit te komen. Totaal niet. Ja, ik ben moe maar niet gebroken! Ik geniet van mijn gezin en mijn beestjes, ik geniet van alle lieve mensen om me heen. Mensen vinden me dapper, ik weet het niet of dit zo is. Ik neem het zoals het op me afkomt. Ik kan er toch niets aan veranderen, en op het moment dat ik de hele dag huilend zou doorbrengen dan doe ik mezelf maar ook mijn gezin tekort. Waarmee ik echt niet wil zeggen dat ik niet huil, het kan me plotseling overvallen als ik bijv mooie muziek hoor of iets wat ik op tv zie…. Maar ik weiger me over te geven aan drama of negativiteit.
* leer je te genieten van hele kleine dingen, zoals de zon die schijnt of dat er eens een dag geen regen valt (😜).
* besef je hoe rijk je bent met een stabiel gezin dat achter je staat, en dat jezelf uit een stabiel nest komt.
* heel zachtjes te huilen als niemand het ziet.
* zie je dat je dochters al heel aardig opgedroogd zijn en prachtige meiden zijn met het ❤️ op de goede plek.
* leer je plotseling mensen kennen die je daarvoor alleen heel oppervlakkig kende en die nu een rots in de branding blijken te zijn.
* besef je dat je getrouwd bent met de meest fantastische man op aarde.❤️
* leer je te leven bij de dag en niet te ver vooruit te kijken.
* leer je hoe waardevol goede vrienden zijn.
* krijg je heel veel bloemen ❤️.
* leer je op te komen voor jezelf.
* je leert je gevoelens beter te uiten en de dingen die belangrijk zijn gewoon uit te spreken.
* je hulp durft te vragen als je het nodig hebt, iets wat je normaal nooit zou doen.
* komt er hulp vanuit onverwachte hoek.
* je leert dankbaar te zijn voor alle lieve mensen om je heen.
* vriendschappen zich verdiepen en nieuwe contacten zich aandienen.
* je nog kritischer naar jezelf gaat kijken en je weet dat je zelf ook zaken hebt laten liggen en je daardoor in het verleden mensen kwijt bent geraakt.
* je bijzonder kwetsbaar bent en dat ook mag zijn.
* dat het leven niet maakbaar is.
* dat materiële zaken er niet toe doen, gezondheid is je grootste goed.
* verleg je elke keer je grenzen.
* interesseert het je geen drol als je echtgenoot je in je pyjama met je sloffen aan komt halen uit het ziekenhuis. Alles om maar thuis te zijn.
En zo zullen er de komende tijd nog wel meer ‘zegeningen’ bijkomen.
Om 9.15 uur staat de afspraak met de chirurg gepland, voor mijn gevoel de belangrijkste afspraak tot nog toe in mijn nog korte ‘kanker carrière’. Het voelt of ik examen ga doen voor mijn rijbewijs maar dan keer tien. Johan, Nina en ik lopen door de gang naar route 44, chirurgie, het liefst zou ik nu wegrennen, wegrennen naar een plek waar niemand me kan vinden.
Linda, casemanager roept ons binnen, ze zwaait en lacht, mijn hart maakt een sprongetje, zou het?! Ze verzamelt stoelen en krukjes want we zijn met veel in een relatief klein kamertje. Zodra we zitten komt de chirurg binnen met in haar kielzog de co-assistent, haar gezicht staat heel anders. Ik heb het gevoel dat ik haar aan staar, ik wil de woorden uit haar trekken, de goede woorden welteverstaan.
Ze gaat zitten en geeft aan dat ze geen goed nieuws heeft. Er zijn 20 lymfeklieren weggenomen, wat heel veel is, en van de 20 zijn er 18 positief, dwz kwaadaardig. Ik voel de spreekwoordelijke grond onder me vandaan zakken. Johan pakt mijn hand. Mijn blik gaat naar Nina, mijn dappere oudste dochter die vandaag persé mee wilde. Ik kijk opzij naar Johan, er staat ongeloof op zijn gezicht te lezen. Ik kijk de arts aan en ze vervolgd haar verhaal. De patholoog heeft de tumor onderzocht en hij of zij kan er niets van maken. Het is geen typische dikke darmtumor en het is ook geen adenoom (kwaadaardige poliep). Dat het kwaadaardig is dat is een feit. De hoeveelheid slecht nieuws houdt maar niet op want tot overmaat van ramp blijken ook de snijvlakken niet schoon te zijn en dat terwijl ze al ruim 30 cm weggehaald hebben. De tumor zat volgens de CT scan over een lengte van 8cm in het onderste gedeelte van de darm, daar tel je dan nog 10 cm bij aan weerszijden en dat haal je weg want dan ben je zeker dat je alles eruit haalt. Niet dus. Men verwacht dat het nog veel verder verspreidt zit in de darm.
Ondertussen is niet alleen de grond onder me vandaan gezakt maar ben ik bijna verdwenen in de aardkorst. Ik weet niet wat ik hoor, probeer het te bevatten, dit is echt goed mis. De chirurg gaat weer verder. Het komt erop neer dat het hele team in het SJG niet weet hoe ze dit moeten behandelen, wat in mijn geval de beste therapie is. Al mijn gegevens, scans, tumor bla bla bla gaat naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven waar een top team op het gebied van darmkanker zit. Zij gaan zich hierover buigen en gaan dit tot op de bodem uitzoeken. Woensdagochtend wordt mijn casus dan besproken en zal mijn chirurg inbellen om haar bevindingen tijdens de operatie te vertellen zodat het een compleet beeld is. Woensdagmiddag worden we dan weer verwacht voor de uitslag, horen we wat het top team heeft bedacht. Ik breek en vraag ze alsjeblieft door te geven dat het top team echt heel erg zijn best moet doen want ik wil mijn meisjes nog groter zien groeien.
Zelfs de chirurg heeft het er lastig mee, ze heeft een vertwijfelde blik in haar ogen en zou willen dat ze positiever nieuws voor ons had, dat ze onze onzekerheid weg had kunnen nemen, dat er een behandelplan zou zijn. Ze neemt alle tijd, laat stiltes vallen en toont medeleven, ze is het type menselijke chirurg. We hebben voor nu even geen vragen en ze vertrekt met meneer de co-assistent achter zich aan. Hij heeft iig een nieuwe leerervaring opgedaan vanochtend.
We blijven achter met Linda, we zitten er als een stel lamgeslagen honden bij. Even weten we niet wat we moeten zeggen. Gevoelens overheersen nu, en ongeloof voert de boventoon, wat is er allemaal gezegd? Zometeen wordt ik wakker en dan bleek alles een slechte droom. Nina heeft het er moeilijk mee, vanwege alle medische termen heeft ze veel vragen. Linda neemt alle tijd om haar vragen te beantwoorden. Ik voel me leeg, verdoofd, ik weet het gewoon niet meer. Linda herhaalt in het gesprek de informatie nog een keer. Maar ik heb de informatie echt wel goed opgeslagen, dat is de verpleegkundige in mij, informatie opslaan en reproduceren. Alleen zit ik nu op die andere stoel en op die stoel weet ik niet hoe ik hiermee moet dealen. Ik wil naar huis, naar mijn eigen veilige plekje.
In de auto vraag ik Johan met een verstikte stem of we onze Tilly (caravan) kunnen halen, deze inladen met onze spullen, de meiden Fred en Fritz in de auto en wegrijden naar zuid Frankrijk, naar ons vaste stekkie en alles vergeten. Weg van deze gekkigheid. Hoe is het mogelijk dat dit dikke lijf, Hollands glorie dit addergebroed in zich heeft. Ik knap enorm snel op na de operatie volgens de chirurg, echt boven verwachting, mijn wonden genezen zonder infectie, mijn Hb klimt op ondanks een nabloeding. Hoe kan dit dan?? Onze toekomst is in een klap geen toekomst meer maar een groot grijs gebied vol onzekerheid. Maar ik wil nog zoveel, ik ben er nondemejaar nog lang niet klaar mee hier, dit MOET gewoon opgelost worden! Ik ben op dit moment zelfs bereid een pact met de duivel te sluiten als ik daarmee tijd kan kopen…..
Johan heeft het nu moeilijk, de stress en onzekerheid van de afgelopen anderhalve maand komt eruit. Ik vind het zo vreselijk om te zien, ik wil niet dat hij verdriet heeft vanwege mij. Maar dit moet er nu uit. Zittend in zijn stoel pak ik hem stevig vast en onze Fred denkt dat hij mee moet komen stoeien. Hij gaat met zijn voorpoten op Johans benen staan. In een split second gaat er bij hem een knopje om, hij kijkt naar mij en hij kijkt naar Johan. De speelsheid is opeens voorbij en hij begint heel voorzichtig de tranen van Johans gezicht te likken. Zó bijzonder dit, onze hulphond.
Verder gaat de dag in een waas voorbij, we bellen veel mensen en ook krijgen we veel telefoontjes, we vertellen het verhaal telkens weer, ook dat helpt om grip te krijgen, om het slechte nieuws in te laten dalen dat het écht zo is. Man wat een dag……
Na een heerlijke avond net mijn lief ga ik nog even naar het toilet voor het slapen gaan. Ik schrik me de tandjes op het moment dat ik mijn derrière afveeg. Een en al helder bloed, de toiletpot is een ravage, overal bloed. Ik krijg het even benauwd, “wat nu weer”? Ik twijfel wat te doen, ga ik bellen of duik ik gewoon lekker mijn bed in? Toch maar bellen naar de SEH. Aangezien ik geen koorts, toegenomen pijn in mijn buik heb if andere klachten besluiten we samen dat mocht het nog een keer gebeuren ik weer terugbel. In bed gelegen lijk ik van alles te voelen, pijn in mijn rug, toch wel meer pijn in mijn buik. Alle doemscenario’s komen even voorbij. Naadlekkage, ik zal toch niet weer geopereerd moeten worden? Opnieuw een toiletbezoekje en helaas alweer helder bloed, niet zoveel als eerst maar wel weer genoeg.
Om 1.15uur staan we weer in het SJG, nu op de SEH, die had ik tenslotte nog niet gehad in mijn korte kanker carrière. Er wordt een infuusnaald ingebracht door een ‘broeder’ met veel humor en gelukkig lukt het hem wel de eerste keer! Bloedprikken om te zien of mijn Hb gezakt is en er wordt kruisserum geprikt op voorhand voor het geval dat. Gezien de klachten is de piepjonge SEH arts niet verontrust en ze denkt dat ik wel weer naar huis zal mogen. Om 3.30uur krijg ik de mededeling dat ik toch opgenomen moet worden, een infuus krijg en niets meer mag eten of drinken. De dienstdoende chirurg vindt het beter als ik blijf. Ditmaal gaan we naar de derde etage en kruip ik in mijn bedje waar de slaap natuurlijk niet meer komt.
Het is zo gek dat je in een flits in staat bent om van een ‘paniek’ situatie om te schakelen naar berusting en alles wat moet weer over je heen te laten gaan. Ik blijf braaf nuchter, ik wacht geduldig af tot de chirurg komt, het is gewoon niet anders. ‘Mijn eigen chirurg’ komt en ze vindt het echt beter als ik vandaag blijf voor mijn eigen veiligheid. Ik mag gelukkig gaan drinken, water, thee en ranja. Mijn ontlasting moet geobserveerd worden en als ik bloedverlies blijf houden dan wordt er een scopie gedaan en zo niet mag ik weer naar huis. We gaan voor het laatste. Ik drink me suf en wandel door de gang, alles voor ontlasting op gang te krijgen…..
Gelukkig is er op een afdeling altijd de nodige afleiding. De kamer naast ons ‘woont’ een meneer waarvan de halve afdeling binnen korte tijd weet dat hij een eigen schoenenwinkel heeft hier in Weert, welke luxe auto hij rijdt, dat zijn zoon China wetenschappen en letteren heeft gestudeerd aan de universiteit, dat zijn vader altijd financieel goed opgepast heeft, hij het meest gewéldige kleinkind van de wereld heeft en hij zelf een echte ‘selfmade man’ is. Sorry maar ik krijg daar altijd een beetje braakneigingen van…
Gelukkig lig ik naast een prachtig dametje van maar liefst 100 lentes! Ze is tot haar verjaardag in september altijd heel kwiek geweest en woonde zelfstandig. Maar twee dagen na haar verjaardag begon het gekwakkel, de aftakeling. En zoals veel mensen op haar leeftijd accepteert ze het zonder morren, want ja ‘ze moet toch een keer dood’. Haar grijze massa laat haar nu ook in de steek en met hier en daar een helder moment ziet de wereld er voor haar heel onzeker uit. Als de verpleegkundige komt vragen of ze haar zal helpen met wassen en of dit dan met warme doekjes of met een waskom moet gebeuren kan mw geen antwoord geven. De vpk komt terug met een waskom waarop mw verschrikt roept “maar megje, daor pas ik toch nie in”! Tijdens het bezoek komt haar zoon van 78 met zijn vrouw op bezoek, zelf dus toch ook al op een respectabele leeftijd. Hij helpt zijn moeder met eten en legt haar samen met zijn vrouw weer liefdevol in bed. Ze heeft nu een helder moment en babbelt er vrolijk op los. Ze kijkt me aan met haar prachtige blauwe kijkers en vraagt waarom ik hier ben. Ik houd het vaag en zeg dat ik geopereerd ben. Maar ze vraagt door, “toch niet ernstig”? Ik kan niet liegen en vertel dat ik darmkanker heb. En nee ze heeft gelijk dat het niet eerlijk is maar het is nu eenmaal zo. Zij is een keer zo oud dan mij maar ik ben er van overtuigd dat ook zij de nodige hobbels in haar leven heeft gehad, het nodige verdriet. Ze verloor haar man toen ze vijftig was, moeilijk voor een vrouw van haar generatie. Ze verloor al haar broers en zussen, vrienden en bleef zelf als laatste over, gelukkig heeft ze wel al haar 8 kinderen nog. En morgen is het feest! “Miene oudste zoon Ad wurd meurege 80! Fuck je luxe auto en je China letterkunde! Ozze Ad wordt 80! Het leven is mooi. Carpe diem❤️
Het was gisteren nog even spannend of het zou lukken aangezien mijn CRP (ontstekingswaarden) waren gestegen ipv gedaald. De dienstdoende chirurg vond het geen goed idee om ’s ochtends naar huis te gaan, als ik geen koorts ontwikkelde en geen klachten zou krijgen dan mocht ik aan het eind van de ochtend terug naar huis. In eerste instantie balen natuurlijk want ik stond al in de startblokken. Uiteraard geen koorts of andere gekkigheid en dus mocht Vonnie huiswaarts nadat ik met het hand op het hart had gezworen zodra ik iets geks, aparts of zorgwekkends zou voelen ik meteen terug zou komen. ‘Scouts honor’.
In mijn pyjama met aan mijn voeten mijn laarsjes en met mijn wollige jas aan werd ik door Johan opgehaald. Uiteraard keurig netjes zittend in een rolstoeltje richting auto. Wat was dat weer heerlijk, koude buitenlucht! Uiteraard was elke hobbel en bobbel pijnlijk maar ik heb op mijn tanden gebeten en maar een keer of twee gekermd en gezucht. De thuiskomst was grandioos, mijn papa en mama waren er en binnen voor het raam stond mijn rooie trouwe vriend te blaffen of zijn leven er vanaf hing. Hij klonk een beetje bozig met een diepe, harde en volle blaf! Ik schrok er eerlijk een beetje van, zou de liefde dan van een kant komen? Totdat ik zijn naam noemde en tegen hem begon te praten, hij kronkelde alle kanten op en kwispelde of zijn leven er vanaf hing. Onder me door, langs me af en maar snuffelen. Fritz stond van een afstandje mijn vieze ziekenhuis geur op te nemen en hij vond serieus dat ik stonk! Meneer draaide zich met de rug naar me toe en liep weg……. toen ik eenmaal ging zitten was bij beide beestjes het ijs gebroken, Fritz op schoot en Freddie dicht tegen mijn zijde, man wat een heerlijk gevoel!
Ik was geradbraakt en leek overreden te zijn door een tractor, intens moe en zo emotioneel als een houten deur. Maar zo gelukkig bij mijn lieverds. De dag is voorbij gevlogen en ’s avonds ging uiteraard al vroeg het licht bij me uit. Mbv een paracetamol, een oxazepammetje en het kussentje van Nicole onder mijn buik ben ik heerlijk op mijn zij (!) in slaap gevallen om vervolgens weer om 7.00uur wakker te worden. Nieuwe paracetamol en weer door tot 9.00uur! Nu ben ik er echt van overtuigd dat slaap wonderen kan verrichten voor een mensenlichaam.
Samen met Johan heb ik zelfs mijn eerste koffietje gedronken, een crackertje gegeten en lekker op het gemakje gekeuveld. Terwijl Johan met Freddie naar het bos was heb ik op mijn dooie gemakje mijn bloemetjes verzorgd (de prachtige nieuwe bossen maar eens schuin afgesneden 😉), daarna weer even liggen op de bank tot het echt wel tijd werd om dat stink lichaam van een douche te voorzien. Operation Market garden was er niks bij (bij wijze van spreken voor ik iemand tegen het hoofd stoot). Daarna was ik kapot en ben ik echt plat gemoeten maar het was het meer dan waard!
De rest van de dag was vooral gezellig, de pijn neemt iets af en de stemming in huis was senang. Julia had aangeboden zelf te koken en ik heb haar daarbij een heel kleine beetje geassisteerd, sla dressing gemaakt en de sla gesneden. Van dat moment heb ik ‘me suf genoten’! Muziekje aan, beetje meezingen, keuvelen met Julia. Moment met een gouden randje. Gezellig met zijn vieren aan tafel, lekker eten en lachen, leuke gesprekken en veel humor. Toen ik later op de bank zat bedacht ik me “wat ben ik toch een gelukkig mens”. Dat was een echt geluksmoment! Want ik realiseer me nu nog beter (ja hoor daar komt Klazien uut Zalk om de hoek kijken) dat geluk niet zit in materie maar echt in de kleine mooie momenten met de mensen en dieren waar je van houdt, van een paar zonnestralen of een blauwe lucht. En dat moet je koesteren en er vooral dankbaar voor zijn dat je dat mee mag maken. Zó, Mahatma Ghandi heeft gesproken 😁
Vandaag een la la dag gehad, het ging niet goed maar het ging ook zeker niet slecht. Ik ben iig heerlijk geholpen in de douche. Man wat kan dat lekker zijn!! Ipv een spek vet glad kapsel waren mijn krullen weer terug. F. masseerde vakkundig mijn hoofdhuid, waste heerlijk mijn rug, benen en voeten, de rest kon ik zelf onder het motto zelfzorg, wat je zelf kan doe je zelf. Onderwijl hadden we een fijn gesprek, serieus maar ook met de nodige lachers. Na het douchen leek ik echt een oud wijf, dizzy miss Lizzy, compleet met hartkloppingen. Dat krijg je als je Hb zakt van 9.8 naar 6.0, gelukkig lost het lichaam dit zelf ook weer op. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan uit bed te komen en een stukje door de gang te lopen en regelmatig goed rechtop in een stoel te gaan zitten want eerlijk is eerlijk, wat ik zelf kan bijdragen aan herstel zal ik zelf moeten doen.
Mijn kamergenote, net vijftig maar ze geeft aan een oud mens te zijn is een heerlijk mens zij zorgt ervoor dat ik regelmatig mijn buik vast moet houden omdat onbedaarlijk lachen nu eenmaal giga pijn doet! H. is ‘zwakbegaafd’, een rotwoord ik weet het. Laat ik het zo zeggen H. ziet de wereld op een manier die te overzien is, ze maakt het leven iets minder gecompliceerd en ze is to the point. Zittend aan tafel met mijn crackertje vraagt ze me op de vrouw af “heb jij een man”? Ja die heb ik. “Was hij je eerste liefde”? Nee niet mijn eerste liefde maar wel de eerste grote liefde met wie ik eenleven samen aandurfde te gaan. “Heb je kinderen”? Ja, twee meiden van 16 en 18 jaar. “Zijn die kinderen dan ook van hem”? Gelukkig wel zeg! Heerlijk! Ze is zó puur en oprecht! Ze kan giga zeuren of ze nog een warme thee met suiker mag en de verpleegkundigen komen niet snel genoeg maar ze is prachtig. Zo heeft ze een notitieboekje waarin ze alle namen van de verpleegkundigen opschrijft met daarbij een korte beschrijving van de persoon om zo te onthouden welke naam bij welke verpleegkundige hoort. Zuster C. is de zuster met de smalle taille, zuster I. Is de zuster met de oorbellen en zuster R. Is de kwaaie zuster die haar in de nacht weigert nog een oxynorm te verstrekken. Lieve H. heeft veel pech na een ‘simpele’ ingreep, ze krijgt werkelijk elke complicatie mogelijk en ze is dan ook flink ziek. Op de vraag waarom ik dan in het ziekenhuis lig antwoord ze “gelukkig is dat niet zo erg dan wat ik heb”, tuurlijk niet lieverd, je bent ook heel ziek. Haar buik is nog flink gezwollen omdat haar darmen nog niet op gang zijn en als de voedingsassistente haar komt vragen of ze iets wil eten antwoord ze “nee, want ik voel me net een dikke plofkip”. H. heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer wondpijn had 😁
Dan hebben we nog de meisjes en jongens die het leven in het ziekenhuis mogelijk maken. Op een na allemaal super top! Ik geef het je te doen om dag in dag uit onder hoge druk je ding te doen! Ze rennen zich de benen onder de kont uit (vlgs mij is dat dialect🧐), en zelfs als H. die dag voor de dertigste keer belt voor warme thee met suiker blijven ze aardig. Ondanks de drukte probeerden de dames even tijd te maken om zorgen en gedachten te uiten. Zij moeten zich houden aan protocollen, dat moet ervoor zorgen dat de patiënt de optimale zorg krijgt in het ziekenhuis. Dit zorgt ook dat de ligduur zo kort mogelijk is. Alleen passen wij mensen niet altijd in een protocol en dan zal daarvan af geweken moeten worden. Dat betekent ook dat je als verpleegkundige soms buiten de lijntjes moet durven kleuren en zelf scherp te blijven zodat dingen niet vergeten gaan worden. Maar ik heb gemerkt dat dit vanuit directie niet echt verwacht wordt en ik denk ook niet op prijs gesteld wordt.
Dus, niets anders dan hulde aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat ik zorg kreeg en weer zo optimaal mogelijk het Sint Janneke kon verlaten!❤️❤️❤️❤️❤️
Gisteren was het een echte ‘bagger dag’ en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dit toch zwaar onderschat heb. Ik dacht “een laparoscopie, gaan met die banaan, ik ben weer zo op de been”. Dikke shit, dit is andere koek. Ik ‘moet’ eten, de epidurale ‘moet’ afgebouwd worden, ik ‘moet’ uit bed, ik moet, ik moet, ik moet. Het enige dat ik wil is met rust gelaten worden, ik wil slapen, ik wil naar huis, ik wil overal zijn maar niet hier!
Iedereen is ontzettend lief en aardig daar ligt het niet aan. Oud collegae komen binnenlopen, aan lieve aandacht geen gebrek maar ik wil hier niet zijn, ik wil deze situatie niet! Ik wil weer gewoon Yvonne zijn, echtgenote, moeder, honden vrouwtje, katten vrouwtje, dochter, zus, vriendin, collega, buurvrouw, zorgverlener, vraagbaak en grapjas. Ik wil aan het werk en mijn lieve cliënten in de watten leggen, leuke gesprekken hebben die NIET gaan over ziek zijn, ‘hobbyen’, lange wandelingen maken met Fredje, en als het dan moet dan wil ik zelfs als het moet mijn huis van boven tot beneden poetsen!
Mijn lijf lijkt wel dat van een 105 jarige, alles piept en kraakt en er is ondertussen niets wat geen pijn doet. Tjemig ben ik dan zo’n watje? Volgens mij toch niet want ik heb in het verleden al een en ander gemankeerd dus helemaal vreemd is me dit niet. Alleen is de onderliggende oorzaak zo anders. Dit is een levensbedreigende sluipmoordenaar die het maar op een ding voorzien heeft en dat is mijn leven uitroeien. Klere kanker!
madebyvonne 