Uitgeblust en met rode konen ploffen ze neer in de stilte coupé van de intercity richting Maastricht.
Ze zijn in Amsterdam geweest voor een city trip, hebben er duidelijk de nodige kilometers opzitten.
Beiden zijn gekleed zoals de ANWB generatie baby boomers er tegenwoordig vaak uitziet. Ze dragen allebei een afritsbroek van het merk Nomad, de bijna unisex poloshirts zijn van Human nature evenals de open wandelschoenen in hippe kleuren, geen 50 tinten grijs in elk geval.
Hij heeft een gigantische trekking rugzak (uiteraard ook Human nature) bij zich waar het zakje met de restanten van de vanmorgen in alle vroegte gesmeerde broodjes uitgehaald wordt evenals een thermosflesje lauwe koffie……
De broodjes worden met smaak verorberd waarna het plastic zakje met snoepjes uit de tas komt. Precies afgepast krijgt ieder 4 snoepjes. Ze glimlacht vergenoegt, geniet van dit zoete moment van smeltend plezier in haar mond. Ondertussen wordt er geen woord gesproken, dat hoeft ook niet want na 45 jaar huwelijk kennen zij elkaar door en door, hebben zij aan een enkel gebaar genoeg.
Hij staart naar buiten, het groene landschap trekt aan hem voorbij zonder dat hij werkelijk iets ziet, hij is in zijn eigen wereld verzonken. Zij daarentegen bekijkt de vele mensen in de overvolle trein. Ze scant de mensen met haar kleine priemende groene ogen, je kunt bijna de gedachten van haar gezicht aflezen. Tegenover haar zit een jongeman met een hoofdtelefoon op, ondanks de stilte coupé is duidelijk zijn muziek keuze te beluisteren, eentonige rap vult de ruimte. De ANWB vrouw kijkt misprijzend naar hem.
Daarnaast zit een jonge vrouw die gebiologeerd naar haar GSM staart met af en toe een glimlachje op haar gezicht, alsof de berichtjes op haar telefoon erg humoristisch zijn. De ANWB vrouw ziet het met lede ogen aan. Zij is niet van die generatie medemensen die meestal alleen met hun telefoon bezig zijn zonder dat zij nog een woord wisselen met hun naasten laat staan met een vreemde in de trein.
Schuin tegenover haar zit een “buitenlandse” mede Nederlandse met haar dochtertje van een jaar of 5. Het kind heeft duidelijk geen geduld voor de lange treinreis en stelt het geduld van haar moeder danig op de proef. Zij houdt het kind zoet door koekjes en andere zoetigheden uit te delen dit tot duidelijk afgrijzen van de ANWB vrouw. Ze schudt met haar hoofd om haar gedachten kracht bij te zetten, “nee, zo doen wij het hier in Nederland niet! Wij zijn van de harde aanpak, wie niet luistert kan een draai om zijn oren krijgen, wij Nederlanders voeden onze kinderen op met de drie R’s, zo krijg je beleefde en evenwichtige mensen!”
Ze verwijdert haar blik, het onrustige kind wordt haar duidelijk te machtig. Ze stopt het laatste kleverige gummibeertje in haar mond en slaakt een diepe zucht. Daarna scant ze de twee oud studie vriendinnen schuin tegenover haar. 2 Hippe dames die een dagje zijn wezen shoppen in de duurdere boetieks van Amsterdam, uitgaande van de vermelde merken op de vele mooie papieren tasjes die bij hun dure pumps staan. De ANWB vrouw trekt haar neus op. Ze is blij dat zij ’s ochtends niet al die moeite hoeft te doen voor ze de deur uitgaat! Het enige dat ze na haar douche beurt doet is een kam door haar korte weerbarstige peper en zout kleurige haar halen, en zelfs dat vergeet ze nogal eens. Nee, voor haar niet al die poeha van crèmepjes, make-up, nagellak en andere onzin. Ze gebruikt zelfs geen deodorant, nee, voor haar geen onnodig gedoe!
Dan kruist haar blik de mijne……ze neemt me van top tot teen in zich op. Wat zou ze denken van die grote struise vrouw met haar 12 jarige dochter op schoot, dit wegens plaatsgebrek?
Ik kijk haar recht aan in de priemende kleine groene ogen en glimlach vriendelijk naar haar. Ze beantwoordt mijn glimlach niet maar kijkt weg naar een volgende mede reiziger in de volle trein.
Dan niet!
Von 2014
madebyvonne 