Plofkip

Zondag 19 januari 2020

Vandaag een la la dag gehad, het ging niet goed maar het ging ook zeker niet slecht. Ik ben iig heerlijk geholpen in de douche. Man wat kan dat lekker zijn!! Ipv een spek vet glad kapsel waren mijn krullen weer terug. F. masseerde vakkundig mijn hoofdhuid, waste heerlijk mijn rug, benen en voeten, de rest kon ik zelf onder het motto zelfzorg, wat je zelf kan doe je zelf. Onderwijl hadden we een fijn gesprek, serieus maar ook met de nodige lachers. Na het douchen leek ik echt een oud wijf, dizzy miss Lizzy, compleet met hartkloppingen. Dat krijg je als je Hb zakt van 9.8 naar 6.0, gelukkig lost het lichaam dit zelf ook weer op. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan uit bed te komen en een stukje door de gang te lopen en regelmatig goed rechtop in een stoel te gaan zitten want eerlijk is eerlijk, wat ik zelf kan bijdragen aan herstel zal ik zelf moeten doen.

Mijn kamergenote, net vijftig maar ze geeft aan een oud mens te zijn is een heerlijk mens zij zorgt ervoor dat ik regelmatig mijn buik vast moet houden omdat onbedaarlijk lachen nu eenmaal giga pijn doet! H. is ‘zwakbegaafd’, een rotwoord ik weet het. Laat ik het zo zeggen H. ziet de wereld op een manier die te overzien is, ze maakt het leven iets minder gecompliceerd en ze is to the point. Zittend aan tafel met mijn crackertje vraagt ze me op de vrouw af “heb jij een man”? Ja die heb ik. “Was hij je eerste liefde”? Nee niet mijn eerste liefde maar wel de eerste grote liefde met wie ik eenleven samen aandurfde te gaan. “Heb je kinderen”? Ja, twee meiden van 16 en 18 jaar. “Zijn die kinderen dan ook van hem”? Gelukkig wel zeg! Heerlijk! Ze is zó puur en oprecht! Ze kan giga zeuren of ze nog een warme thee met suiker mag en de verpleegkundigen komen niet snel genoeg maar ze is prachtig. Zo heeft ze een notitieboekje waarin ze alle namen van de verpleegkundigen opschrijft met daarbij een korte beschrijving van de persoon om zo te onthouden welke naam bij welke verpleegkundige hoort. Zuster C. is de zuster met de smalle taille, zuster I. Is de zuster met de oorbellen en zuster R. Is de kwaaie zuster die haar in de nacht weigert nog een oxynorm te verstrekken. Lieve H. heeft veel pech na een ‘simpele’ ingreep, ze krijgt werkelijk elke complicatie mogelijk en ze is dan ook flink ziek. Op de vraag waarom ik dan in het ziekenhuis lig antwoord ze “gelukkig is dat niet zo erg dan wat ik heb”, tuurlijk niet lieverd, je bent ook heel ziek. Haar buik is nog flink gezwollen omdat haar darmen nog niet op gang zijn en als de voedingsassistente haar komt vragen of ze iets wil eten antwoord ze “nee, want ik voel me net een dikke plofkip”. H. heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer wondpijn had 😁

Dan hebben we nog de meisjes en jongens die het leven in het ziekenhuis mogelijk maken. Op een na allemaal super top! Ik geef het je te doen om dag in dag uit onder hoge druk je ding te doen! Ze rennen zich de benen onder de kont uit (vlgs mij is dat dialect🧐), en zelfs als H. die dag voor de dertigste keer belt voor warme thee met suiker blijven ze aardig. Ondanks de drukte probeerden de dames even tijd te maken om zorgen en gedachten te uiten. Zij moeten zich houden aan protocollen, dat moet ervoor zorgen dat de patiënt de optimale zorg krijgt in het ziekenhuis. Dit zorgt ook dat de ligduur zo kort mogelijk is. Alleen passen wij mensen niet altijd in een protocol en dan zal daarvan af geweken moeten worden. Dat betekent ook dat je als verpleegkundige soms buiten de lijntjes moet durven kleuren en zelf scherp te blijven zodat dingen niet vergeten gaan worden. Maar ik heb gemerkt dat dit vanuit directie niet echt verwacht wordt en ik denk ook niet op prijs gesteld wordt.

Dus, niets anders dan hulde aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat ik zorg kreeg en weer zo optimaal mogelijk het Sint Janneke kon verlaten!❤️❤️❤️❤️❤️