Zaterdag 18 januari 2020
Gisteren was het een echte ‘bagger dag’ en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dit toch zwaar onderschat heb. Ik dacht “een laparoscopie, gaan met die banaan, ik ben weer zo op de been”. Dikke shit, dit is andere koek. Ik ‘moet’ eten, de epidurale ‘moet’ afgebouwd worden, ik ‘moet’ uit bed, ik moet, ik moet, ik moet. Het enige dat ik wil is met rust gelaten worden, ik wil slapen, ik wil naar huis, ik wil overal zijn maar niet hier!
Iedereen is ontzettend lief en aardig daar ligt het niet aan. Oud collegae komen binnenlopen, aan lieve aandacht geen gebrek maar ik wil hier niet zijn, ik wil deze situatie niet! Ik wil weer gewoon Yvonne zijn, echtgenote, moeder, honden vrouwtje, katten vrouwtje, dochter, zus, vriendin, collega, buurvrouw, zorgverlener, vraagbaak en grapjas. Ik wil aan het werk en mijn lieve cliënten in de watten leggen, leuke gesprekken hebben die NIET gaan over ziek zijn, ‘hobbyen’, lange wandelingen maken met Fredje, en als het dan moet dan wil ik zelfs als het moet mijn huis van boven tot beneden poetsen!
Mijn lijf lijkt wel dat van een 105 jarige, alles piept en kraakt en er is ondertussen niets wat geen pijn doet. Tjemig ben ik dan zo’n watje? Volgens mij toch niet want ik heb in het verleden al een en ander gemankeerd dus helemaal vreemd is me dit niet. Alleen is de onderliggende oorzaak zo anders. Dit is een levensbedreigende sluipmoordenaar die het maar op een ding voorzien heeft en dat is mijn leven uitroeien. Klere kanker!
madebyvonne 