Het land van Bartje

Woensdag 21 juli 2021

We zijn 5 nachtjes weg naar Drenthe zoals ondertussen iedereen wel weet. Het zou eerst de Eifel zijn maar aangezien er vreselijke overstromingen zijn geweest in dat deel van Duitsland vonden we niet dat we het konden maken om de ‘ramptoerist’ uit te gaan hangen en daarbij geeft een verwoest landschap ook geen rust. En rust is wat we nodig hebben in deze roerige tijden.

Het gaat fysiek niet goed. Ik kan er wel omheen draaien maar dan houd ik iedereen incluis mezelf voor de gek. Het eerste deel van de kuur ging beter dan vorige keer nadat de dosis omlaag was gezet maar nu is het de 5FU die me parten speelt. Geen energie, enorme buikpijnen, nachtelijke diarree aanvallen en als extraatje een schimmelinfectie in mijn mond door de lage afweer. Het doet pijn, eten en slikken is niet grappig meer. Dus heb ik nog snel voor vertrek een medicijn geregeld om het probleem op te lossen maar dat duurt een dag of 5. Ik ga dus voor het eerst in mijn leven in de zomervakantie weg in eigen land gewapend met een arsenaal aan medicamenten om me op de been te houden.

Waarom dan toch op vakantie gaan vraagt menigeen zich nu af? Omdat ik na 7 weken de muren thuis een beetje beu begon te worden en verandering van omgeving kan vaak goed zijn. Het stelt alles weer eens in een ander perspectief. Daarnaast had ik verwacht dat ik me weer het meisje zou voelen na een week maar dat blijkt niet zo te zijn. Maar de allerbelangrijkste reden is samen zijn met Johan voor wie het nu ook zomervakantie is. Voor hem is het ook belangrijk om er even uit te zijn.

En zo stel ik mijn verwachtingen maar weer eens bij zoals ik het afgelopen anderhalf jaar al zo vaak heb moeten doen. Na een uurtje actie zoals vanmorgen de ‘hunebed’ highway is de energie helemaal op en gaat bijna het licht uit. Lopen kun je geen lopen meer noemen maar is meer een soort marcheren geworden omdat mijn voeten niet meer willen door de neuropathie. Maar geniet ik minder? Volgens mij niet, het is alleen anders, we passen ons aan, het is niet anders. Hebben we minder lol en plezier? Echt niet!! De humor krijgen ze er niet uit want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!

Tot de volgende, enne ‘ik bid niet vor bruune bonen’.

Johannes Coenradus Flink

Donderdag 29 juli 2021

Welkom bij de club, de club van 50+ Het tijdperk van je jong van geest voelen en merken aan je lijf dat het hier en daar begint te piepen en te kraken. Maar het komt goed schatje, het is best fijn om 50 te zijn.

Bijna 22 jaar geleden kwam jij in mijn leven, we hebben een hele poos wat om elkaar heen gedraaid tot we op 6 november 1999 een date hadden voor ‘Weert swingt’. Vanaf die avond waren we onafscheidelijk en zijn we geloof ik nauwelijks meer dan een dag bij elkaar vandaan geweest. Ik leerde jou kennen toen ik in 1998 mijn appartement te koop had staan, jij kwam met je vader als koene ridder, zonder wit paard, mijn appartement binnen gelopen waar ik aan tafel vogelhuisjes zat te schilderen. Er was zelfgebakken appeltaart en koffie. Ik zou verhuizen naar de benedenverdieping alwaar ik het appartement had gekocht om zo een riante tuin erbij te kopen. Achteraf vertelde je dat jouw interesse meteen gewekt was, ik had in die tijd op mijn 28ste nog oogkleppen op. In dat jaar kwamen we elkaar diverse keren tegen en werden de praatjes steeds leuker en werd ook mijn hart geraakt. De rest is history. Meteen dikke mik, samenwonen in mijn appartement, jouw appartement verkocht je aan mijn zus en in september 2000 kochten we ons huis aan de Gildestraat. En op 10november zeiden we officieel “ja” tegen elkaar. Hopseflops, gaas op dae lolly! Op 22 augustus 2001 werd Nina geboren en op 1 mei 2003 onze Julia. Jij werd een gruuetse (trotse) meiden papa.

10 november 2000

Wat heb ik jou bewonderd, en nog steeds, hoe je het allemaal fikste met die grieten. Je nam feilloos alle zorg op je, van verschonen, tot staartjes maken, niks was je te gek. Heerlijk om te zien hoe ze genoten van het naar bed gaan ritueel zoals jij dat alleen kon. Hup kind over de schouder en naar boven dragen, dan nog even ‘gek doen’ op het grote bed en daarna sliepen ze in een mum van tijd. Ik was van de verhaaltjes en de kleine slaap lekker gesprekjes. Je hebt me in die tijd zoveel uit handen genomen (en nog steeds) als ik het druk had in mijn werk. We deden en doen het echt samen.

Vakantie Drôme 2019

We zijn een team, staan er samen voor en dat is altijd zo geweest. We hebben ooit meningsverschillen maar ruzie hebben we tot de dag van vandaag nooit gehad, daar was nooit aanleiding toe. Ik denk dat jij me vast af en toe achter het behang had willen plakken als ik weer eens van mijn nukkige, recalcitrante buien had maar je deed het niet. Voor mij was jouw eigenwijsheid ook wel eens uitdagend maar die maken het leven mooi en niet saai. Onze grootste gemeendeler is onze humor! Die past naadloos op elkaar en voor ons geldt ‘een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’! Woordgrapjes zijn bij jou favoriet en je laat ze zo uit je mouw glijden. Zeker nu houdt het ons leven op de been ook al valt er niet altijd iets te lachen.

Foto: Julia opdracht SintLucas

De situatie is in dik anderhalf jaar enorm veranderd en dit heeft zijn weerslag op ons allebei. Ook nu zijn we een team, we gaan hier samen doorheen maar toch ook onze eigen weg. Jij kan niet voelen wat er in mijn lichaam gebeurd maar je ziet het wel degelijk. Ik zie dat onze gezichten iets meer tekenen door bezorgdheid, het onbezorgde is uit ons leven verdwenen en komt ook niet meer terug. Ik zie aan jou als ik me niet goed voel dat het jou pijn doet, dat dit ook jouw humeur beïnvloed, wat zo ontzettend begrijpelijk is. Gelukkig kunnen we samen goed praten en is er geen onderwerp dat onbesproken blijft, vaak met een kwinkslag of wat zwarte humor maar het mag er allemaal zijn. Ik hoop dat ik ook oog genoeg heb voor jou en je zorgen, dat ik er genoeg voor je ben. Jij verdiend alleen het allerbeste, gewoon om wie je als mens bent.

Vandaag gaan we jouw leven vieren. Helaas niet zoals anders maar vieren doen we het zeker. Jouw dag, blij dat jij 50 jaar geleden op deze aardbol kwam. Lieve Johannes Coenradus Flink, ik hoop dat ons nog wat mooie, humorvolle en stralende jaren gegeven worden waarin we samen mooie herinneringen kunnen maken. Herinneringen om nooit te vergeten. Ik hou van jou tot de maan en terug x10! ♥️

Vastelaovundj 2018

Chemo really sucks

Zaterdag 10 juli 2021

De tweede kuur zit erin en dat zal ik weten ook. De eerste was ik na een week weer te boven en kon ik genieten van een klachtenvrije week. Deze is echter anders en heeft me volledig in zijn greep. Had ik nog besloten deze keer de chemo te zien als een vervelende ‘vriend’ die me zou gaan helpen die klote kanker te gaan tackelen, inmiddels denk ik er heel anders over en zou ik hem het liefst te lijf gaan met een grote bijl!

Maar mijn ‘vriend‘ heeft andere gedachten, hij hakt me in mootjes. We zijn nu 11 dagen verder en ik voel me nog steeds afschuwelijk. Mijn hoofd is een grote wazige boel, mijn gezichtsvermogen is flink verslechterd (mijn ogen corresponderen niet met elkaar), mijn gehoor laat het afweten, de pieptoon in mijn oren is grandioos, mijn tong voelt als bevroren waardoor eten en praten lastig is, mijn handen zijn vaak zo verkrampt dat ik nog geen breinaald kan vasthouden, ik ben soms zo duizelig dat ik omval (waardoor ik bij de supermarkt als dronken werd betiteld..), ik loop als een pinguïn omdat ik mijn voeten niet goed meer op de grond kan plaatsen door de pijnlijke zenuwuiteinden in mijn voeten. Nee, dit is verre van een een feestje.

De oncoloog was er al bang voor dat mijn lijf de oxaliplatin (1 deel van de chemokuur) niet meer aan zou kunnen voor we er mee begonnen. Mijn lijf heeft vorig jaar al een flinke tik er aan overgehouden. Na me 11 dagen bagger te voelen rijst bij mij de vraag: “wil ik dit nog wel”? Er zullen mensen zijn die denken dat ik geen keus heb en puur sec genomen zal dit ook zo zijn echter ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik vind dat ik altijd een keuze heb. Ik wil ook dat de klote kanker zolang mogelijk gestopt wordt zodat ik nog een aantal mooie jaren heb maar wil ik dat ten koste van alles?? Waarschijnlijk zal een deel van de bijwerkingen wegtrekken op termijn maar een deel ook niet. Voor mij is het belangrijk dat kwaliteit van leven voorop staat, dat ik de dingen kan blijven doen waar ik plezier en energie uit haal, wandelen met Fred, mijn hobby’s waar ik mijn handen voor nodig heb, een heldere geest hebben. Ik merk dat gaandeweg kwaliteit van leven steeds belangrijker wordt, nu mijn tijd gelimiteerd lijkt te zijn worden andere dingen belangrijker. Samen herinneringen maken met Johan, de meisjes, familie en vrienden is belangrijk, maar daar heb ik dan wel mijn lijf bij nodig.

Maandag staat er weer een controle bij de oncoloog gepland en dan zullen we het er over moeten hebben hoe we verder gaan. Het is absoluut niet zo dat ik het leven opgeef, juist niet, maar ik ga wel voor een leefbaar leven met alles erop en eraan!

Enjoy life, fijn weekend!