Accepteren

Vanaf het moment dat je hoort dat je ziek bent bestaat het leven uit accepteren. Alles verandert, je hele perceptie van zijn is niet meer hetzelfde. Ik ben nog steeds Yvonne maar heb kanker en dat heeft me wel veranderd. Ik heb moeten leren incasseren en leren accepteren. Met dat laatste ben ik nog druk doende, dat gaat bij mij niet vanzelf. Ik heb gemerkt dat ik best wel veel kan loslaten en accepteren maar niet alles……

Wachten op onderzoeken, uitslagen, operaties, afspraken daar ben ik intussen goed in, ik accepteer het en weet dat veel niet anders kan. Het gaat zoals het gaat en de raderen werken vaak traag, zeker als je tijd een stukje beperkter is geworden. De tijd zit me wel eens op de hielen, dan word ik ongeduldig, maar uiteindelijk aanvaard ik het zoals het komt.

Accepteren dat ik ziek ben geworden is een dubbel verhaal. Nog steeds heb ik zoiets van “waarom ik niet en een ander wel”? Het kan iedereen overkomen en natuurlijk vraag ik me wel eens af wat de oorzaak zou kunnen zijn, vraag ik me af of het mijn eigen schuld is, wat heb ik fout gedaan? Volgens de oncoloog is dit echt domme pech en had ik het niet kunnen voorkomen. Ik wil hier echter niet te lang bij stilstaan want het brengt me niets, het is gebeurd en ik zal er mee moeten dealen, eigen schuld of niet.

Het schuldgevoel naar mijn gezin is wel een dingetje. Ik kan me met vlagen enorm schuldig voelen naar Johan en de meiden. Het kan me echt aanvliegen dat mijn ziek zijn ook hun leven op zijn kop heeft gezet, ook voor hen is alles veranderd, ook hun zorgeloosheid is weg. Volgens mijn begeleidster van Stichting OOK zal dit mettertijd een plaats krijgen en zal dit gevoel slijten…… eerst zien, dan geloven……

Wat ik maar moeilijk kan accepteren is mijn energie niveau. Kon ik voor de chemo bergen verzetten nu heb ik nog iets van 40% over. Als je gewend bent om altijd alles zelf aan te pakken en overal controle op te hebben dan is dit een vieze tegenvaller. We zijn nu vier maanden na de kuren en mijn energie niveau komt maar niet meer op peil. Ik moet voortaan alles plannen en zorgen dat ik mijn energie goed verdeel over de dag. Zo heb ik vandaag boodschappen gedaan en ben ik naar het bos geweest met Fredje, dan is de pijp na driekwart van de wandeling zó leeg dat ik letterlijk zwalk op mijn benen. Al hoe streng ik ben voor mezelf en hoe ik mezelf ook push om het toch te doen het gaat niet. Mijn spieren houden er gewoon mee op. Kies ik voor wandelen met Setter-vrienden dan weet ik dat ik de rest van de dag niets meer kan doen of als ik een paar huishoudelijke klussen aanpak dat kan ik geen lange wandeling meer maken met de hond. Kan ik dit accepteren voor de rest van mijn leven?? Ik vrees dat ik wel zal moeten maar niet graag en ook nog niet nu! Ik blijf proberen mijn grenzen te verleggen en door te zetten. Doe oefeningen om mijn spieren sterk en soepel te houden, ook om niet nog meer kilo’s aan te komen want ook die komen er vanzelf bij ondanks mijn gezonde voeding. Iets waar ik ook zo van baal.

Kortom het gaat niet zonder slag of stoot. We zijn nu zo’n kleine tien maanden verder en ik ben er nog lang niet. Nu staat de operatie gepland voor 12 oktober, weg met die uitzaaiingen! Spannend is nu dat de Corona besmettingen weer toenemen en de reguliere zorg afgeschaald dreigt te worden. Komt mijn operatie dan in het gedrang of heb ik geluk dat het ernstig genoeg is om niet te hoeven wachten. Ik voel heel goed dat ik geen tijd meer heb om langer te wachten, die krengen moeten er zo snel mogelijk uit wil ik nog wat levens jaartjes erbij krijgen. Accepteren, ik ben er geloof ik toch niet zo heel goed in…….

Bron: Pinterest

Wait and see

Woensdag 9 september

Deze tekst zag ik vandaag op Pinterest. Hij geeft precies weer waarin ik me momenteel bevindt. Ik tel de uren bijna tot aan de uitslag van de PET scan, niet omdat ik zo graag geconfronteerd wordt met de uitslag maar ik wil weten waar ik aan toe ben. De onzekerheid is killing. Ik merk dat het me heel mijn energie kost en dat er nu weinig ruimte is voor andere dingen. Hoe positief ik ook ingesteld ben dit is te moeilijk. Kijkje in mijn hoofd:

“Nog 48 uur……. Wat zou de oncoloog gaan zeggen? Het kan toch geen twee keer achter elkaar goed zijn? Of misschien wel…… maar die aanhoudende buikpijn dan? Stel nou dat het niet goed is, wat dan? Hoe lang heb ik dan nog en hoe moet ik dat dan doen? Het kan toch niet en het mag toch niet? Niet nu al!”

“Von, hou op, terug naar het hier en nu, buikademhaling, Mindful wasgoed strijken, voel de grond onder je voeten. Nou ja, onder een voet want de linker voelt de helft van de tijd niets. Adem in, houd vast en adem langzaam helemaal uit”

Een half uur later: “Hoe zal ik reageren? Ga ik huilen of ben ik weer zo gelaten als al die andere keren dat ik slecht nieuws kreeg? Hoe kan de oncoloog nu zo stellig zijn dat de metastasen bijna zeker terug zullen komen nu ik geen chemo meer krijg? Ik weet het niet hoor, bij Vivian is het toch ook anders uitgepakt dan toen voorspeld werd. Maar ja, twee zussen, dat kan geen twee keer goed gaan. Stomme doos, hou op met dat negatieve denken! Maar de meiden kunnen nog niet zonder me, ze zijn nog veel te jong om zonder moeder verder te moeten gaan…… Hoe moet dat dan hier gaan, redt Johan het wel alleen?” Etc etc etc

Sinds ik de scan heb gehad spelen deze vragen steeds weer door mijn hoofd. En ik weet als geen ander dat ik positief moet blijven, de rust moet bewaren, in het moment moet leven etc etc maar dat is op dit moment allemaal makkelijk gezegd/gedacht. Het lukt me heel vaak om deze gedachten en de daarbij horende gevoelens naar de achtergrond te dwingen maar van de komende uitslag hangt weer erg veel af. Wat doet mijn lichaam zonder chemo??

Omdat ik met veel vragen en gevoelens zit en ook niet zo goed weet hoe ik mijn leven weer op de rit krijg na het behandel traject ben ik op zoek gegaan naar hulp. Ik heb heel veel lieve mensen om me heen waar ik met mijn verhaal terecht kan en die me met liefde en plezier helpen maar met alle respect als je zelf niet hebt ervaren hoe het is om een levensbedreigende diagnose te krijgen is het heel moeilijk voor te stellen hoe het echt voelt. Hoe je gevoelens je van hot naar her slingeren. Hoe wanhopig je je kunt voelen, hoe chemo voelt, de nasleep ervan, hoe je leven nooit meer wordt als daarvoor, hoe de vanzelfsprekendheid en zorgeloosheid onder je stoelpoten wordt weggemaaid op het moment dat een arts tegen je zegt “het spijt me echt heel erg mevrouw Wulms maar we hebben geen goed nieuws, u heeft een agressieve tumor met uitzaaiingen”. En dat is maar goed ook hoor!! Het leeft een stuk makkelijker wanneer je dat niet weet. En ik ben elke dag blij met alle lieve mensen in mijn nabijheid en beetje verder weg die me op alle mogelijke manieren steunen!

Ik heb ontdekt dat er een aantal mensen in mijn omgeving zijn die met hetzelfde bijltje hakken of hebben gehakt en waar ik goede gesprekken mee kan hebben. Er is een enorme herkenbaarheid en dat is nu fijn. Ik sta hier niet alleen in, wij zijn met zovelen en het is zo fijn dat we er voor elkaar kunnen zijn. We kennen elkaars onzekerheden, angsten, vragen en gevoelens, een soort bondgenoten met ‘zieke celletjes’. Ook kwam ik op Facebook de stichting OOK (Optimale Ondersteuning bij Kanker) tegen. Dit is een organisatie, ondersteund door het KWF, die (ex) kanker patiënten maar ook hun naasten ondersteunen tijdens en na de diagnose, het behandeltraject en erna. Zij kijken van een afstand en hebben geen persoonlijke band wat fijn is. Ze geven advies, zo wist ik bijvoorbeeld niet dat er ook oncologie bedrijfsartsen zijn die kunnen helpen weer zo optimaal mogelijk terug in het arbeidsproces te komen rekening houdend met het oncologie verhaal. Zo leer je nog eens wat 😁

Maar goed, nog even en dan mogen we weer met samengeknepen billen en het zweet tussen de bilnaad op audiëntie, joepie!! Het moet gewoon goed komen, het MOET, MOET, MOET!!!