Zaterdag 29 augustus 2020
Vandaag is acteur Chadwick Boseman overleden, hij stierf aan darmkanker op 43 jarige leeftijd. WTF?? Hoe dan?? Waarom?? Dit is toch niet mogelijk? Op zijn Instagram site staat te lezen dat hij in 2016 gediagnostiseerd is met dikke darmkanker stadium 3 (darmtumor met uitzaaiingen) dat de laatste tijd uitgegroeid is naar stadium 4, dwz terminale fase. In 4 jaar van stadium 3 naar stadium 4…… afgelopen week hoorde ik nog 2 soortgelijke verhalen, 54 en 52 jaar.
Op het moment dat ik het hoor sluit zich een koude hand om mijn hart. 4 jaar? Mijn diagnose luidt ook: pT3N2b 18/20 lymfekliermetastasen, R1 micropapillair adenoomcarcinoom. Een mond vol termen maar het komt erop neer dat er bij mij ook een stadium 3 diagnose gesteld is. Er poppen allerlei vragen op in mijn (de laatste week) toch al overactieve brein. 4 Jaar?? Da’s wel erg kort, ik zat zelf meer aan minimaal 15 jaar te denken…. De naderende scan doemt steeds in mijn grijze cellen op, het beangstigt me. Zou er iets te zien zijn? Wat als de uitzaaiingen zich zonder de chemo niet rustig houden en besloten hebben om toch weer naar de oppervlakte te komen? Soms zie ik ‘s nachts mijn uitvaart voorbij komen, tijdens het strijken van het wasgoed dacht ik vanmiddag “als ze me maar geen felgekleurde zomerjurk aantrekken, blote armen ziet er zo armoedig uit en is ook zo koud”. Dit soort dingen komen vanzelf, ik roep ze niet bewust op. Het komt met de meest alledaagse dingen naar boven en het is ook dan wanneer het het meest confronteert. Rond onze vakantie ging het mentaal best redelijk en waren er dagen dat het af en toe eens de revue passeerde. Nu gebeurt het frequenter.
Het advies is: leef in het hier en nu. Mindfull leven heet dat. En dat doe ik ook. Op de momenten dat het fysiek gaat dan geniet ik van het bos, de wind door de bladeren, het gekwetter van de vogels, Fredje die me blij kwispelend aan staat te kijken tijdens een wandeling. Zalig! Maar mijn lijf werkt niet mee, ik voel me doodmoe, heb enorme last van de naweeën van de chemotherapie. De neuropathie in mijn voeten en handen zijn toegenomen ipv dat het minder wordt, mijn linkervoet wijst nu naar binnen wat wandelen lastig maakt. Maar ach, ik leef nog daar gaat het om! Als ik 11-9 naar de oncoloog ga voor de uitslag dan wil ik meteen vragen of er een nazorg traject is voor ex chemo mensen. Dat mis ik wel, begeleiding na chemotherapie/behandelingen. Het is nu toch echt een kwestie van het zelf uitzoeken, Googelen en navraag bij lotgenoten.
Het is me allemaal wat, voor iemand die toch al veel met/in het köpke bezig is zijn het veel vraagstukken. En ik parkeer ze meestal hoor, ik zoek afleiding in andere dingen (lang leve Netflix). Gelukkig kan ik er ook grappen over maken al is het soms zwarte humor maar alez ik mag dat, het gaat over mezelf en ermee lachen geeft lucht. Ik zie het leven ook nog steeds als erg plezant ondanks de momentele mankementjes. Maar het blijft confronterend als ik een verhaal lees/hoor van een Chadwick Boseman of andere jonge mensen met darmkanker. Het is net zoiets als zwanger zijn en dan overal om je heen zwangeren tegenkomen……
“You can check out any time you like
But you can never leave” zongen The Eagles in 1976. En het gaat ook op voor het hebben van kanker. Het is er altijd ook al is het op de achtergrond, het voor altijd kwijtraken lukt niet meer.
madebyvonne 