Dinsdag 16 februari 2021
Vandaag was weer eens zo’n dag. Zo’n dag dat alles me naar de strot vloog. Zoals ik al eerder geschreven heb kan ik het doorgaans allemaal goed parkeren. Onder het motto ‘het leven is de moeite waard om geleefd te worden’ of ‘een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’ zie ik elke dag wel weer het positieve in het leven. En toch zijn er van die dagen als vandaag. Natuurlijk, elk mens heeft wel eens een off day, voor ik kanker kreeg had ik die ook wel eens. Soms wist ik geeneens waarom.
Nu is het alles ineens. Ik ben gestart met het revalidatie traject, op dit moment zijn we bezig het nul punt te onderzoeken vanwaar wordt gestart met het echte werk. Dit gaat gepaard met veel gesprekken met de psycholoog, de ergo therapeut, de fysiotherapie, de revalidatiearts en de arbeidscoach. Ik vind het intensief en ben op als ik thuis kom. Ik merk dat ik ‘meer in mijn hoofd zit’ en mezelf dwing om over veel dingen goed na te denken. Ik merk dat ik doelen bijstel. Voor ik ging revalideren was ik ervan overtuigd dat ik mijn leven weer volledig terug zou krijgen. Mijn energielevel zou weer als voor de kanker zijn en ik zou happy ever after leven.
Vandaag weet ik dit even niet zo goed. Ik werd geconfronteerd met overlevingspercentages. Ik las een blog van een lotgenoot op Kanker.nl, ik Googelde haar diagnose en op het moment dat ik dit deed realiseerde ik me dat dit ook mijn diagnose is: t4n1m0 darmkanker, overlevingskans 14% om 5 jaar te overleven. Klabang!! Die kwam binnen, ik had namelijk tot op heden niet gekeken of gevraagd naar percentages, ik hield me er verre van omdat ik van mening ben dat een mens geen statistiek is. En nu stond het er zwart op wit. En het vloog me aan, ik merk dat het me de hele dag heeft bezig gehouden, zo’n gevoel van omgekeerde verliefdheid. 5 Jaar dat is ‘niets’, 5 jaar vliegen voorbij, je knippert een keer met je ogen…..
Het kan korter zijn maar ook langer, en ik kies voor langer, dat is de optimist in mij, maar jeetje dit was even confronterend. Dat maakt ook dat opmerkingen als “ik weet ook niet hoe oud ik word” of “ik kan morgen ook onder een auto komen” nog pijnlijker. De grote vraag is nu: wat wil ik (nog) met mijn leven? Is het nu niet beter om de dagen te nemen zoals ze zijn, te genieten (😉) van de mooie momenten die er dagelijks zijn en te kijken hoe het loopt? Of er nu toch helemaal voor te gaan en te proberen mijn lijf weer op de rit te krijgen en me weer als een malle in het werkproces te storten? Ik ben er nog niet helemaal uit maar zeker is dat ik geen zin heb om lijdzaam af te wachten tot magere Hein me komt halen, ik wil het wel nog een beetje leuk hebben gehad.
Woensdag 17 februari 2021
Ik heb er nog een nacht over geslapen (1/2 slaaptablet en dan wil dit wel) en vandaag ziet het er weer iets lichter uit. Het gevoel dat me bekruipt als ik eraan denk dat het leven voor mij wellicht sneller gedaan is dat blijft, dat is gewoon een hele nare gedachte omdat ik het leven toch erg prettig vind en er ook zeker nog niet klaar mee ben. Maar ik probeer het weer te parkeren bij de rest van de negatieve shit en laat het daar lekker sudderen voor de komende 25 jaar.
madebyvonne 