I’m a warrior!

Donderdag 24 januari 2020

Om 9.15 uur staat de afspraak met de chirurg gepland, voor mijn gevoel de belangrijkste afspraak tot nog toe in mijn nog korte ‘kanker carrière’. Het voelt of ik examen ga doen voor mijn rijbewijs maar dan keer tien. Johan, Nina en ik lopen door de gang naar route 44, chirurgie, het liefst zou ik nu wegrennen, wegrennen naar een plek waar niemand me kan vinden.

Linda, casemanager roept ons binnen, ze zwaait en lacht, mijn hart maakt een sprongetje, zou het?! Ze verzamelt stoelen en krukjes want we zijn met veel in een relatief klein kamertje. Zodra we zitten komt de chirurg binnen met in haar kielzog de co-assistent, haar gezicht staat heel anders. Ik heb het gevoel dat ik haar aan staar, ik wil de woorden uit haar trekken, de goede woorden welteverstaan.

Ze gaat zitten en geeft aan dat ze geen goed nieuws heeft. Er zijn 20 lymfeklieren weggenomen, wat heel veel is, en van de 20 zijn er 18 positief, dwz kwaadaardig. Ik voel de spreekwoordelijke grond onder me vandaan zakken. Johan pakt mijn hand. Mijn blik gaat naar Nina, mijn dappere oudste dochter die vandaag persé mee wilde. Ik kijk opzij naar Johan, er staat ongeloof op zijn gezicht te lezen. Ik kijk de arts aan en ze vervolgd haar verhaal. De patholoog heeft de tumor onderzocht en hij of zij kan er niets van maken. Het is geen typische dikke darmtumor en het is ook geen adenoom (kwaadaardige poliep). Dat het kwaadaardig is dat is een feit. De hoeveelheid slecht nieuws houdt maar niet op want tot overmaat van ramp blijken ook de snijvlakken niet schoon te zijn en dat terwijl ze al ruim 30 cm weggehaald hebben. De tumor zat volgens de CT scan over een lengte van 8cm in het onderste gedeelte van de darm, daar tel je dan nog 10 cm bij aan weerszijden en dat haal je weg want dan ben je zeker dat je alles eruit haalt. Niet dus. Men verwacht dat het nog veel verder verspreidt zit in de darm.

Ondertussen is niet alleen de grond onder me vandaan gezakt maar ben ik bijna verdwenen in de aardkorst. Ik weet niet wat ik hoor, probeer het te bevatten, dit is echt goed mis. De chirurg gaat weer verder. Het komt erop neer dat het hele team in het SJG niet weet hoe ze dit moeten behandelen, wat in mijn geval de beste therapie is. Al mijn gegevens, scans, tumor bla bla bla gaat naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven waar een top team op het gebied van darmkanker zit. Zij gaan zich hierover buigen en gaan dit tot op de bodem uitzoeken. Woensdagochtend wordt mijn casus dan besproken en zal mijn chirurg inbellen om haar bevindingen tijdens de operatie te vertellen zodat het een compleet beeld is. Woensdagmiddag worden we dan weer verwacht voor de uitslag, horen we wat het top team heeft bedacht. Ik breek en vraag ze alsjeblieft door te geven dat het top team echt heel erg zijn best moet doen want ik wil mijn meisjes nog groter zien groeien.

Zelfs de chirurg heeft het er lastig mee, ze heeft een vertwijfelde blik in haar ogen en zou willen dat ze positiever nieuws voor ons had, dat ze onze onzekerheid weg had kunnen nemen, dat er een behandelplan zou zijn. Ze neemt alle tijd, laat stiltes vallen en toont medeleven, ze is het type menselijke chirurg. We hebben voor nu even geen vragen en ze vertrekt met meneer de co-assistent achter zich aan. Hij heeft iig een nieuwe leerervaring opgedaan vanochtend.

We blijven achter met Linda, we zitten er als een stel lamgeslagen honden bij. Even weten we niet wat we moeten zeggen. Gevoelens overheersen nu, en ongeloof voert de boventoon, wat is er allemaal gezegd? Zometeen wordt ik wakker en dan bleek alles een slechte droom. Nina heeft het er moeilijk mee, vanwege alle medische termen heeft ze veel vragen. Linda neemt alle tijd om haar vragen te beantwoorden. Ik voel me leeg, verdoofd, ik weet het gewoon niet meer. Linda herhaalt in het gesprek de informatie nog een keer. Maar ik heb de informatie echt wel goed opgeslagen, dat is de verpleegkundige in mij, informatie opslaan en reproduceren. Alleen zit ik nu op die andere stoel en op die stoel weet ik niet hoe ik hiermee moet dealen. Ik wil naar huis, naar mijn eigen veilige plekje.

In de auto vraag ik Johan met een verstikte stem of we onze Tilly (caravan) kunnen halen, deze inladen met onze spullen, de meiden Fred en Fritz in de auto en wegrijden naar zuid Frankrijk, naar ons vaste stekkie en alles vergeten. Weg van deze gekkigheid. Hoe is het mogelijk dat dit dikke lijf, Hollands glorie dit addergebroed in zich heeft. Ik knap enorm snel op na de operatie volgens de chirurg, echt boven verwachting, mijn wonden genezen zonder infectie, mijn Hb klimt op ondanks een nabloeding. Hoe kan dit dan?? Onze toekomst is in een klap geen toekomst meer maar een groot grijs gebied vol onzekerheid. Maar ik wil nog zoveel, ik ben er nondemejaar nog lang niet klaar mee hier, dit MOET gewoon opgelost worden! Ik ben op dit moment zelfs bereid een pact met de duivel te sluiten als ik daarmee tijd kan kopen…..

Johan heeft het nu moeilijk, de stress en onzekerheid van de afgelopen anderhalve maand komt eruit. Ik vind het zo vreselijk om te zien, ik wil niet dat hij verdriet heeft vanwege mij. Maar dit moet er nu uit. Zittend in zijn stoel pak ik hem stevig vast en onze Fred denkt dat hij mee moet komen stoeien. Hij gaat met zijn voorpoten op Johans benen staan. In een split second gaat er bij hem een knopje om, hij kijkt naar mij en hij kijkt naar Johan. De speelsheid is opeens voorbij en hij begint heel voorzichtig de tranen van Johans gezicht te likken. Zó bijzonder dit, onze hulphond.

Verder gaat de dag in een waas voorbij, we bellen veel mensen en ook krijgen we veel telefoontjes, we vertellen het verhaal telkens weer, ook dat helpt om grip te krijgen, om het slechte nieuws in te laten dalen dat het écht zo is. Man wat een dag……