Oktober 2022
Deze keer even geen gezellige blog. Momenteel gaat het niet goed met me. Ik voel me somber en de tranen zitten hoog. Is het omdat ik mijn doelen van dit jaar heb afgerond of is het gewoon het najaar dat me somber stemt? Het zal wel een combinatie zijn maar sinds ik terug ben van Frankrijk weet ik met mezelf geen raad. Mijn doelen zijn klaar, beiden prachtig en goed gelukt en ik kijk er dan ook met een fantastisch gevoel op terug. Maar wat nu?
Een week of vijf geleden ben ik begonnen met de bovenverdieping op te knappen. Dat stond nog op mijn ‘to do’ lijstje. Onze slaapkamer en die van Nina van een nieuwe laag latex voorzien, de deuren en deurkozijnen schilderen, de zolder eens goed opruimen, lees: alle overtollige spullen weg enz enz. Ik was daar 3 jaar geleden net voor ik ziek werd mee begonnen en al die tijd lag het stil. Het werd een langdurig project aangezien ik een beetje door mijn energie-reserves was geraakt. Eigenlijk mag ik hier niet over zeuren, Vief en Jolande hadden beiden hun hulp aangeboden. Vief om te ‘texen’ en Jolande om te helpen met aflakken, hoe lief is dat! Maar in een fase als deze wil ik het liefst alleen zijn, ik ben dan niet de gezelligste, het lontje is wat korter en mijn gemoed zwaar. Geloof me daar wordt niemand blij van. En dus doe ik het dan het liefst alleen, ik wil even in mijn eigen cocon zitten, opnieuw garen spinnen.
Nina’s kamer wordt mijn ‘crea-kamer’, een kamer voor al mijn hobby materialen, die heb ik namelijk héél veel….. Dan kan ik mooi alles laten staan en de volgende dag weer verder waar ik gebleven was zonder alles steeds op te moeten ruimen. Ik hoop dat die kamer uitkomst gaat bieden om weer een beetje mijn draai te vinden. Door creatief bezig te zijn krijg ik meestal veel rust in mijn hoofd. Ik weet dat ik blij zou moeten zijn met de positieve uitslag die ik in augustus kreeg en in wezen ben ik dat ook. Ik krijg van iedereen te horen dat ik er toch zo goed uitzie, dat het geweldig is dat ik ‘schoon’ ben, dat ik daar vooral blij mee moet zijn en ‘last but not least’ alles is nu toch voorbij?? Ik weet dat er mensen zijn die zich afvragen waar ik nog over ‘zeur’, “kom op, het leven gaat door” en nog zo’n mooie: “ik kan morgen ook onder een bus komen”….. En dat klopt natuurlijk, ieder mens denkt wel eens aan de dood, dat is menselijk, maar er is geen reële dreiging om de dood met je mee te nemen en dus kan je die gedachte naast je neerleggen en doorgaan naar de orde van de dag.
Ik leef echter op twee sporen, ik probeer zoveel mogelijk op het rechtdoor gaande spoor mee te lopen samen met mijn gezin. Gewoon het leven van alle dag met al met haar beslommeringen. Daarnaast loop ik ook op dat tweede spoor, met heel veel wissels. De wissels waren nu twee keer ‘schoon’ tegen alle verwachtingen in. Maar ik ben doodsbang dat het niet goed blijft gaan. Dat dit gaat gebeuren dat weet ik maar wanneer dan? En hoe gaat het dan, gaat het snel of is er dan palliatief nog iets te doen? Dat onzekere nekt me, ik vind dat zo moeilijk om dat te accepteren. Toen ik de Mont Ventoux ging lopen dacht ik dat ik al heel veel verwerkt had, voor mijn gevoel had ik het allemaal goed op orde en kon ik mijn gevoelens in goede banen leiden. Maar met elke bocht die ik naar boven liep ontdekte ik dat de onverwerkte gevoelens aan de oppervlakte lagen. Ik heb mezelf de afgelopen jaren niet de tijd gegeven om echt stil te staan bij wat mij en ons gezin overkomen is, ik heb het gebagatelliseerd. Daarnaast ben ik de afgelopen maanden continue over mijn fysieke grenzen gegaan met trainen voor de Mont Ventoux met als gevolg dat er nu even geen energie over is. Maar dat laatste is niet erg want ik had die tijd niet willen missen, het beklimmen van die ellendige berg heeft me ook zoveel gebracht!
Ik zal echt moeten leren leven met mijn beperkingen of ik het nou wil of niet. En ik hoop dat dit gevoel dat ik dreig te verzuipen heel gauw verdwijnt. Ik wil zo graag vooruit, gewoon deelnemer van het leven zijn, geen toeschouwer. Ik heb geleerd dat ik beter door die fase heen kan gaan in plaats van het uit alle macht proberen te negeren. Laat de bak ellende maar even over me uitgestort worden, voel maar hoe klote en shit het is om in deze nieuwe normaal te leven. Ik weet dat het ook weer goed komt omdat ik van nature positief ingesteld ben. Maar ik mag van mezelf dit nu wel voelen wat iedereen er ook van mag vinden.
November 2022
Mijn crea-kamer is af. Tijdens het maken van de muurschildering merkte ik dat ik de zin van het leven weer voelde. Plezier aan iets beleven, lekker brassen en van niets iets kunnen maken daar geniet ik van. Dus ligt mijn geluk blijkbaar in het creëren van dingen. Als ik in mijn kamertje om me heen kijk voel ik me trots en happy. De mist is weer opgetrokken, ik richt me op de dagen zoals ze komen. Ik ga voor stichting Carend 1 keer per maand een blog schrijven en ook de gastlessen op het Gilde aan leerling verpleegkundigen en verzorgenden krijgt langzaam vorm. Nieuwe uitdagingen, nieuwe doelen.
madebyvonne 