Een ‘Marleentje’.

Een onwijs lief en maatschappelijk betrokken mens is niet meer. Correctie: is niet meer fysiek onder ons. Maar Marleen zal voor altijd onderdeel zijn van zoveel levens, ik weet zeker dat ze niet vergeten wordt.

Marleen leerde ik kennen tijdens de eerste bijeenkomst van de Toons Toppers 2022. Ik weet dat ik toen dacht “dat lijkt me een vrolijk en pittig vrawke”. Marleen, niet al te groot van stuk, fonkelende blauwe ogen, hippe coupe en een vriendelijke uitstraling. Samen met Simone nam ze de wandeltrainingen voor hun rekening. Een wandelclub waar je eigenlijk niet bij wil horen, het raakvlak is namelijk: kanker. Kanker als naaste, nabestaande, patiënt of ex-patiënt. Een groep onbekenden met hetzelfde doel, geld ophalen voor het Toon Hermanshuis in Weert. De diepere reden ligt vaak anders, het is de ziekte kanker die op de levens van alle deelnemers invloed heeft waar ze uiting aan willen geven. Je echtgenote gedenken samen met je dochter, een belofte inwilligen die je aan je stervende echtgenoot hebt gedaan, samen als gezin die tocht maken omdat je weet dat je levenseinde dichterbij komt of om voor jezelf te bewijzen dat niets onmogelijk is ook al ben je ‘ziek’.

Zonder training lukt het niet en dus werd er twee wekelijks gewandeld door het Weerterland en een keer per maand door de Limburgse heuvels. Ook de trainingen waren niet alleen bedoeld om fysiek klaar te zijn voor die hoge kale berg. Je bouwt een band op met elkaar, je luistert naar elkaars verhaal, deelt gevoelens en tegen de tijd dat de grote dag is aangebroken sta je als een team klaar om de uitdaging aan te gaan. Marleen leidde samen met partner Jaqc en allemansvriend Boy onze grote groep met kordaatheid en een behoorlijk tempo over paden en wegen. Meestal gladgestreken paden maar er waren routes bij waar we niet anders verder konden dan over boomstammen klimmen en door bosjes kruipen. Dit waren de zogenaamde ‘Marleentjes’, volgens Marleen was de weg naar de top van de Mont Ventoux ook niet zonder bochten en hobbels en dus klauterden we braaf over dikke boomstammen heen. Gelukkig hebben we de foto’s nog….

Marleen stond ons met raad en daad bij, ze had geweldige tips om allerlei wandel kwalen te voorkomen, kampferspiritus tegen kloven, schapenwol tegen blaren en ook de camelbag, een waterzak met drinkslang voor onderweg bleek een gouden tip. Samen met Simone bereide je ons zo goed mogelijk voor op de tocht der tochten en dan heb ik het niet over de Elfstedentocht….

Simone en Marleen splitsten zich die eerste september op om samen met de ‘kneusjes’ mee te wandelen, sorry Anny. Wij waren fysiek ietwat beperkter en om te zorgen dat iedereen de top zou bereiken kregen Anny en ik een personal coach. Ik moet toegeven dat de dames dit goed gezien hadden. Uiteraard ging ik weer als de brandweer van start, met flinke pas en gewapend met mijn nordic stokken zou ik die berg wel effe klein krijgen. Coach Marleen: “rustig aan, een beetje langzamer en even iets eten en drinken”. Na 15 kilometer werd het zwaarder, ik kon mijn warmte niet kwijt en mijn voeten deden zeer. Coach Marleen: “even stoppen, een beetje drinken, dextro nemen en je kuiten oprekken, je doet het goed”. Bij kilometer18 werd ik misselijk door de inspanning. Coach Marleen: een koele hand op mijn rug. “Adem even diep in en uit, wil je stoppen?” Nee, natuurlijk ga ik niet stoppen, we gaan door. De laatste 6 kilometer waren killing, wat was dat steil en wat baalde ik van mijn lijf dat niet deed wat ik wilde. Kilometer 23.5 coach Marleen: “Yvonne, je gaat stoppen, ik vind het niet meer verantwoord, je hebt het uiterste gegeven maar hier trek ik een grens, ik ga de medic vragen ons te helpen”. Mens wat was ik toen boos op je! Ik wilde door, ik had het al die mensen die ziek, genezen of overleden en die ik op mijn vlag had geschreven beloofd dat ik de tocht uit zou lopen en nu moet ik stoppen??

Gelukkig negeerde je mijn boosheid en mijn tranen want je zag het goed, ik kon niet meer. Zwijgend zaten we hand in hand in de ambulance auto die ons bij de bocht, 50 meter voor de top afzette zodat we daar konden wachten op Nina en Vief om samen het laatste stukje te lopen. Ik heb gehuild en voelde me op dat moment een enorme loser, ik had opgegeven. Jij sloeg je armen om me heen en troostte me. Wat had ik deze tocht onderschat, beter gezegd wat had ik mezelf overschat…… De laatste 50 meter zijn we naar de finish gelopen en daar liet je me los. Onbaatzuchtig liet je dit moment voor mijn gezin en mij, je maakte jezelf ondergeschikt en daar heb ik zoveel bewondering voor. Jij hebt me laten zien dat ik niet steeds over mijn grenzen hoef te gaan om het leven de moeite waard te maken. Ik hoef me niet steeds te bewijzen om ertoe te doen. Genieten van het moment dat is waar het leven om draait.

Marleen, je hebt me zoveel wijze levenslessen meegegeven in de korte tijd dat we elkaar gekend hebben. Je was een levenskunstenaar, een mens dat mentaal jong bleef en die zoveel harten heeft geraakt door er te zijn. Lieve Marleen. Wat ga jij gemist worden door je lieverd Jaqcie, Boyke, je gezin, familie maar ook door de vele mensen die je hebt begeleid op hun tocht of in het Toon Hermanshuis als vrijwilliger. Marleen, ik ga je missen, dankjewel voor wie je was en voor wat je deed.

Leef je dromen

Liefs, Yvonne ❤️