Gisteren was ik zó ontzettend boos, boos op alles en iedereen. Boos op mijn lijf dat me weer in de steek laat, boos dat ik weer aan de chemo moet waar ik de vorige keer zo heftig op gereageerd heb en waar ik nu nog dagelijks de gevolgen van ondervind, boos dat ik ook daar geen keuze in heb wil ik nog wat jaren aan mijn leven toevoegen, boos dat mijn gezin wederom door deze shizzle moet met een vrouw/moeder die weer 12 weken fysiek en mentaal nauwelijks aanwezig is, boos dat mijn zomer verkloot wordt met medische toestanden ipv dat we met de meiden naar Frankrijk zouden gaan, boos dat de wereld gewoon doordraait terwijl de mijne stilstaat. Kortom ik ben onredelijk boos.
Mijn lijf staat stijf van de adrenaline, adrenaline voortkomend uit onzekerheid en angst. Iedereen die ooit te maken heeft gekregen met het zwaard van Damocles zal begrijpen waar ik het over heb. Je bent overgeleverd aan de goden en je hoopt dat de knappe koppen iets voor je kunnen doen zodat je nog een eind voort mag. In mijn geval wil ik er dan wel het liefst niet al teveel aan moeten doen. Hiermee bedoel ik dat ik liever als het moet 10 operaties ondergaan als ik maar geen chemo hoef te krijgen. Ik ben doodsbang voor de chemo….. En natuurlijk weet ik dat ik geen keuze heb zo reel ben ik dan ook wel weer. Vorig jaar nam de chemo mijn leven volledig over, ik functioneerde niet meer als mens. Ik weet dat er mensen zijn die nu denken “mens ben blij, er wordt tenminste nog iets gedaan”. Maar zo simpel is het helaas niet.
Ik weet ook dat ik heel veel lieve mensen om me heen heb die me graag willen steunen en er voor me zijn maar toch zal er ook weer zelf doorheen moeten. Het liefst zou ik nu onder mijn dekbed willen kruipen en over een paar maanden wakker worden als alles achter de rug is maar dat kan niet omdat ik het dan mijn gezin enorm moeilijk zou maken en ook is het niet eerlijk tov hen. Het leven draait niet alleen om mij, wij zijn er samen en daarom zal ik zo goed en kwaad als het gaat er voor hen zijn. Zaterdag wordt mijn meisje Julia 18 jaar en dat gaat gewoon door, ze wordt maar een keer 18 en het leven moet gevierd worden. Ik zou het vreselijk vinden als zij later op hun jeugd terugkijken en dan een moeder herinneren die alleen met zichzelf bezig was. Gaat niet gebeuren, punt.
We hebben besloten om het revalidatie traject te stoppen omdat het voor nu teveel energie kost die ik nu liever anders wil spenderen. Het past niet naast elkaar. Ik was vanochtend blij om te horen dat Libra revalidatie groen licht heeft gekregen om de oncologische revalidatie voort te mogen zetten. Blij dat ik daarvan de aanstichter mag zijn zodat oncologie patiënten die vastlopen in hun herstel ergens dichtbij in hun regio terecht kunnen waar ze geholpen worden weer grip te krijgen op hun leven. Dat is een mooi lichtpuntje voor vandaag.
Aan degenen die ik gisteren (in mijn boosheid) heb ge-appt om te vertellen hoe het gesprek met de arts was gegaan, vat het aub niet persoonlijk op. Momenteel is het even makkelijker om het op te schrijven dan persoonlijk met woorden te bespreken, het is nu even te moeilijk, te pijnlijk en te emotioneel om te bespreken. Ik kies nu heel even voor mezelf en bepaal zelf het moment wanneer ik er wel aan toe ben. Het moet nu even een plekje krijgen, ik moet mijn veerkracht weer terug vinden. Neem me dat aub niet kwalijk. Geef me een paar dagen dan ben ik er weer ik neem weer contact op.
madebyvonne 