Maandag 27 januari 2020
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en het slechte nieuws is een beetje ingedaald. We hebben het weekend echt nodig gehad om met beide voetjes in de klei te landen. Ik ben zo dankbaar dat Johans collega’s bij de Weerter bazaar zichzelf opgeofferd hebben om Johan dit weekend vrij te geven. ❤️
Ik vind het echt bijzonder hoe veerkrachtig een mens eigenlijk is. Fysiek en mentaal. Vrijdag was echt de zwartste dag uit mijn leven tot nog toe maar tegen de avond kwam toch de vechtlust en de humor alweer terug. Zaterdag had ik alweer zoiets van “het moet unne knappe zijn die mij hier gvd onder gaat krijgen”! En toch, het blijft zo bizar dat dit monster in mij zit en daar zoveel schade aanricht, dit vieze monster dat mij probeert te vernietigen….
Fysiek knap ik boven verwachting snel op. Twee van de 4 wonden zijn al nauwelijks zichtbaar, ik voel ze alleen, maar ook de andere twee genezen mooi en zonder infecties. Ik voel het maar daar is ook alles mee gezegd. De pijn is een ander verhaal. Ik had verwacht dat dit met de operatie wel zou verdwijnen maar niets is minder waar. Ik heb de afgelopen twee jaar geregeld rectale pijn gehad, of ze een dolk in je ‘poepgat’ steken en deze een keer ronddraaien. Dit ging van incidenteel naar steeds frequenter. Nu na de operatie is het er continue en ook in hevigheid toegenomen. Als je dan bedenkt dat ik gedurende de dag minimaal anderhalf tot twee uur op het toilet zit om te ontlasten dan geeft dit een aardig beeld hoe ellendig het is. Inmiddels ben ik al zover dat ik wil dat ze mijn dikke darm tot helemaal beneden verwijderen en ik mijn leven verder leef met een colonstoma. Daar valt mee te leven, met deze pijn en ongemak niet. Ik doe er momenteel alles aan om fysiek conditioneel in zo’n optimaal mogelijke staat te blijven. Veel eiwitten in mijn voeding, regelmatig een wandelingetje en ook heb ik een aantal huishoudelijke dingetjes opgepakt die niet belastend zijn voor mijn buik. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn dat ik de was weer zelf kan vouwen en strijken!😁
Mentaal blijf ik ook aardig stabiel. Ik heb ook niet het gevoel dat ik me groot probeer te houden. Ik voel gewoon niet de behoefte om met mijn kop onder het dekbed te kruipen en er niet meer uit te komen. Totaal niet. Ja, ik ben moe maar niet gebroken! Ik geniet van mijn gezin en mijn beestjes, ik geniet van alle lieve mensen om me heen. Mensen vinden me dapper, ik weet het niet of dit zo is. Ik neem het zoals het op me afkomt. Ik kan er toch niets aan veranderen, en op het moment dat ik de hele dag huilend zou doorbrengen dan doe ik mezelf maar ook mijn gezin tekort. Waarmee ik echt niet wil zeggen dat ik niet huil, het kan me plotseling overvallen als ik bijv mooie muziek hoor of iets wat ik op tv zie…. Maar ik weiger me over te geven aan drama of negativiteit.
madebyvonne 