Deze had ik even niet zien aankomen. Ik weet het ff niet meer. Ik baal van mezelf, kom niet vooruit. Mentaal gaat het niet lekker. Tot nog toe lukte het me wel om met de hele toestand om te gaan maar nu zit ik echt in een dip. Zoveel vragen, zoveel gevoelens, zo weinig houvast. Iedereen vindt me zo sterk en dapper en dat ben ik meestal ook. Dapper sowieso want ik heb dit hele traject met open vizier doorlopen. Maar nu komt pas binnen wat er gebeurd is. Eigenlijk heb ik dit hele traject een beetje gebagatelliseerd, stoer doen is zoveel makkelijker dan kwetsbaar zijn en toegeven dat je het leven nu even moeilijk vind. Ik heb het traject ondergaan alsof ik van een afstandje naar mezelf keek en pas nu kom ik aan mijn gevoel toe. De afgelopen twee weken heb ik gehuild voor een heel decennium. De tranen bleven komen, te pas en te onpas, niet te controleren, niet tegen te houden. De psycholoog noemt dit een ‘energie-lek’. Kan lekken wat het wil maar het lucht ook op. En tuurlijk is het zo dat negatieve emoties giga veel energie kosten maar ik denk dat ik dit moet zien als een rouwproces. Afscheid nemen van Yvonne 1.0, afscheid nemen van onbezorgdheid, afscheid van mijn oude leventje. Het is zoals het is, het wordt ook wel weer een keer beter.
Ik moet mezelf weer terugvinden, uitvinden wie Yvonne 2.0 is. Ik merk dat ik veel moeite heb met accepteren dat mijn lijf niet doet wat ik graag zou willen, dat de intense vermoeid blijft. Maar ook het omgaan met de onzekerheid vraagt veel van me. Ik probeer zoveel mogelijk te leven bij de dag, niet te ver vooruit te kijken. Na de eerste week blijkt dat de ingezette weg van revalideren toch te zwaar was. De afgelopen week heb ik dermate afgezien dat er totaal geen ruimte meer was om nog iets anders te kunnen of te doen, zelfs niet voor de dingen die ik normaliter zo graag doe. Mijn lijf ging volledig in lockdown na de trainingen. Ik wilde niet opgeven en ben dus maar doorgegaan, ik heb mijn grenzen volledig genegeerd. Dat duivelse stemmetje in mijn achterhoofd bleef maar zeggen “stel je niet aan, je moet doorgaan. Doorgaan! Doorgaan! DOORGAAN!!!! En ik ben een trouwe luisteraar en luister naar dat duivelse stemmetje. En zo zat ik vanochtend om 8.30uur compleet uitgeblust op de bank in de trainingszaal bij Libra revalidatie. De polyneuropathie in mijn voeten is sterk toegenomen de afgelopen weken. Het gevoel in mijn tenen is volledig verstoord en de rest van mijn voeten doen zoveel pijn dat ik er ‘s nachts door wakker wordt. Ik was alweer hoopvol, denkende dat de pijn een signaal was dat er verbetering zat in de polyneuropathie maar dit blijkt ijdele hoop. Maar hey, onkruid vergaat niet. Genoeg geklaagd, volgende sta ik gewoon weer op de trainingsvloer, zij het met een aangepast programma maar ik blijf er voor gaan.
madebyvonne 