Woensdag 29 januari 2020
Alweer D-day. Alweer naar het SJG. Deze keer gaat mijn andere dappere dochter mee. Wat zijn het toch ongelofelijke kanjers die dochters van ons!
In de wachtkamer krijg ik het deze keer al te kwaad en als ik het gezicht van eerst Marlie, de casemanager, en daarna de chirurg zie dan stromen de tranen rijkelijk. Mijn hemel wat is dit zenuwslopend. De chirurg heeft geen goed en geen slecht nieuws. Het top team in Eindhoven heeft zich over mijn zaak gebogen en is tot de conclusie gekomen dat er uitgegaan wordt van een darmtumor maar dan wel atypisch. Het is geen klassieke darmtumor. De snijvlakken waren niet schoon en daarom moet er een PET scan gemaakt worden. Dit is een scan waarbij een radioactieve stof ingespoten wordt, deze stof laat kankercellen oplichten zodat men kan zien of er nog tumor achter gebleven is. Zo ja, dan zal er alsnog wederom geopereerd moeten worden. Is dit niet zo dan wordt er gestart met chemo. Dit laatste zal sowieso moeten ook als ik wel geopereerd wordt. Geen ontkomen aan, die kale kop komt er.
Helaas kan de PET scan nu niet gemaakt worden omdat ik pas geopereerd ben. Er is veel teveel gebeurd in mijn buik en ook is de operatie niet voorspoedig verlopen wat het complexer maakt. Zouden ze nu een PET maken dan zou alles in mijn buik oplichten als een kerstboom en dus heeft het geen enkele zin….. Ook starten met chemo kan nog niet omdat ik eerst moet opknappen van de operatie en daarnaast moet dan weer eerst het resultaat van de PET bekend zijn zodat de chemotherapie zo adequaat mogelijk is. Ik vraag of ik die tijd eigenlijk wel heb, Eindhoven en mijn chirurg hebben besloten al hoe moeilijk het wachten weer is dat dit wel kan. En dus staat 3 maart de PET scan gepland in Eindhoven, dan 4 maart een CT scan van de longen en abdomen (buik) en op 11 maart de uitslag (5-3 oncologie bespreking in SJG en 11-3 in het Catharina).
Wat vind ik hier nu van? Aan een kant valt het me tegen dat er niet doorgepakt wordt, ik had gehoopt dat er meteen een operatie met chemo zou volgen maar volgens de artsen kan mijn lichaam dat niet aan ook al knap ik fysiek supersnel op. Aan de andere kant is dit toch een teken dat er nog enig perspectief is. Het is iig niet zo dat er niets meer aan te doen is. Het is verre van rooskleurig maar het is toch nog een strohalm. Ik wordt na het gesprek weer mijn kalme zelf en op de een of andere manier kan ik erin berusten dat het niet anders is.
Wat betreft de rectale pijn ziet de arts bij onderzoek dat er sprake is van een ‘rectale kloof’ en deze verklaart de enorme pijn die ik ervaar. Helaas ook daar weer geen kant en klare, snelle oplossing voor maar de chirurg schrijft een zalf voor die dit probleem binnen een week of vijf á zes moet verhelpen. Tot die tijd blijft paracetamol en laxantia mijn grote vriend!
Thuisgekomen praten we na, dit moet weer even indalen. Maar gelukkig kunnen we het ook weer met humor benaderen! Ik wil naar de Macdrek, gewoon omdat het kan en ook al jan ik niet veel eten en is het uiteraard niet gezond, ik wil het! Fuck a duck!! We grappen dat we een Mac-tumor gaan eten met een lymfflurrie na. Tumor
humor noemen ze dat. Ik weet het, we zijn een raar stelletje bij elkaar……
madebyvonne 