Geluksmomentjes

Zaterdagavond 13 juni 2020

Geluk zit in kleine dingen

Niet in materie, maar in bijvoorbeeld een merel die regen aankondigt door luidkeels te zingen.

Na ruim 13 weken voor het eerst weer uit de ophokplicht,

Een avond met vrienden, na een donkere periode even weer licht.

Een avond zonder serieuze gesprekken maar wel een avond met een lach en een traan.

Slap geouwehoer, onze humor, rollende tranen door het lachen welteverstaan.

De heerlijke avond eindigt met een enorme regenbui maar we stappen toch op onze fiets.

Dan maar een nat pak dat hindert na zo’n machtige avond ook niets.

Het is buiten nog warm en de regen voelt heerlijk aan op mijn gezicht.

Buiten adem trap ik mezelf de brug op, ogen op het doel gericht.

Met een enorme vaart vlieg ik luidkeels lachend naar beneden

Ik hoef niet op de trappers, niet meer op de treden.

Ik vlieg! Ik vlieg! Ik vlieg in volle vaart

Ik voel me als een vogel zo vrij, met een licht hart door niets meer bezwaard.

Met gierende vaart en wijd gespreide benen rijd ik door de diepe plassen met hemelwater,

Net als vroeger en nat tot op mijn blote vel denk ik aan toen en niet meer aan later.

Ik voel me even immens gelukkig, geen zorgen, geen verdriet

Ik ben in het hier en nu, ben op dit natte moment even intens gelukkig, ik GENIET♥️

Vadertje tijd

Vanochtend kwam dan het verlossende telefoontje van de oncoloog, “er zijn microscopisch geen kwaadaardige cellen gevonden in de anastomose (darmverbinding)! Pffffffff, wat een opluchting! Niet te geloven het is allemaal goed! De oncoloog gooit meteen de rem erop en legt uit dat chemo kanker alleen remt, het vernietigt cellen op macroniveau en daarvan weten ze zeker dat dit gelukt is. De uitzaaiingen zijn ook ‘weg’ maar de verwachting daarvan is dat ze wel weer terug zullen komen maar dan kan er gericht therapeutisch behandeld worden dmv een operatie en evt bestralen. Daarom wordt er nu drie maanden afgewacht. Half september wordt er weer een PETscan gemaakt wat volgens de oncoloog weer erg spannend zal zijn. Er wordt dan gekeken wat het lichaam doet zonder chemo.

Een hele opluchting en ik krijg een rustperiode van drie maanden, wat wil een mens nog meer?! Ik heb toestemming om op vakantie te gaan en er zijn drie maanden lang geen ziekenhuisbezoeken gepland. Belangrijk is om nu een periode rust te nemen om conditioneel weer op orde te komen. De oncoloog benadrukte dat dit erg belangrijk is om te voorkomen dat ik fysiek en daardoor mentaal een terugval zal krijgen. Dit duurt zo’n drie maanden. Ik heb besloten dat ik mezelf die tijd ook ga gunnen. Tijd om tot mezelf te komen, tijd om de rollercoaster van het laatste half jaar een plek te geven, tijd om mijn leven weer op orde te krijgen. Ik ga samen met mijn lief, mijn meisjes en mijn rooie rakker genieten van twee weken le douce France, een baguettje, vin rouge en een goed boek, in de hangmat voor onze Tilly.

En ondertussen?? Ondertussen laat ik me niet kisten ⚰️ 😂😂😂

Vacuum

Momenteel heb ik het een beetje moeilijk. Ik heb gisteren en vandaag mijn dossier doorgelezen. Dit heb ik niet meer gedaan sinds ik destijds in december al de slechte uitslag had gelezen terwijl ik nog geen arts gesproken had. Alle behandelingen, gesprekken en uitslagen staan gedetailleerd beschreven. Het is ondertussen een omvangrijk dossier geworden. Ik ben een beetje onder de indruk of beter gezegd ‘lam geslagen’ dat de chemo niet curatief is maar dat deze als levensverlengend gegeven wordt. Ik heb dit tijdens de gesprekken met de oncoloog niet zo meegekregen of misschien heb ik alleen gehoord wat ik wilde horen…..

Aankomende vrijdag krijg ik de uitslag van de biopten die tijdens de scopie genomen zijn. Een scopie die ook weer niet zonder slag of stoot ging. Tijdens dat het anaestheticum ingespoten werd zei de MDL arts dat hij “eens even zou gaan kijken” waarop ik antwoordde dat hij bedoelde biopten nemen. Dit was bij de goede man niet bekend….. maar goed dat ik nog enigszins bij mijn positieven was anders had ik dit onderzoek voor Jan Doedel ondergaan. Je moet als patiënt echt op je cuivive zijn anders gaat het gewoon fout. Als uit de biopten blijkt dat er geen tumorresten meer aangetroffen worden dan zal ik ook niet geopereerd hoeven worden. Dat zou natuurlijk het beste scenario zijn.

Ik merk dat ik in een soort vacuum verkeer. Fysiek voel ik me nog steeds allesbehalve goed ook al probeer ik er zelf alles aan te doen om mijn conditie te verbeteren. Zo probeer ik zoveel mogelijk te bewegen en ook ben ik begonnen met probiotica om mijn darmflora te verbeteren zodat mijn afweer weer hoger wordt, vitamine B complex om de gevoelloosheid in mijn linker hand te verminderen. Afgelopen vrijdag had ik ook het gesprek met de bedrijfsarts en hij is van mening dat we eind deze maand wel weer een begin kunnen maken met werken. “Ik had tenslotte een goede uitslag gehad”! Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het zo niet helemaal werkt en dat het krijgen van kanker meer is dan een goede of slechte uitslag. Maar met een telefoongesprek waar op de achtergrond kinderen spelen, waarbij de man duidelijk haast heeft is het moeilijk praten. Ik laat het maar op me af komen en zie het wel. Dat laatste heb ik de laatste paar weken steeds vaker. Ik ben gelaten. Het is zowel fysiek als mentaal momenteel lastig, ik ben mijn evenwicht een beetje kwijt, ik weet niet meer wat ik wil of wat ik moet. Ik moet gaan leren om te leven met en in onzekerheid, alleen weet ik nog niet hoe ik dat moet gaan doen. De tijd zal het wel leren. Ik hoop gewoon dat de chemo mijn leven nog heel lang gaat rekken, ik ben nog niet klaar om dood te gaan.