Damocles

Column geschreven voor stichting Carend

Het is twee december en de oproep voor mijn halfjaarlijkse PET-CT scan valt op de mat. Potverdikkeme, nu al?? Ik ben pas in februari weer aan de beurt….

Op de een of andere manier gaat er dan in mijn brein een knopje om. De ‘nood-modus’ gaat weer aan. Ook al zijn het nog ruim twee maanden tot het zover is, de ‘wat als’ knop is weer ingeschakeld.

Volgens mijn oncoloog zou het beter zijn om elke drie maanden de scan te doen vanwege de agressiviteit van mijn type darmtumor maar toen ik hoorde dat ik alleen nog maar palliatief behandeld kon worden en dat er überhaupt minimale behandel opties zijn heb ik ervoor gekozen om twee keer per jaar de stress van zo’n scan aan te gaan. De stress is telkens zo groot dat het me na de scan een week kost om weer op aarde te landen.

December is niet de meest gezellige maand, ik voel me down en worstel met een aantal levensvragen, de ‘wat als’ vraag popt net iets te vaak op, ook al doe ik er alles aan om het naast me neer te leggen en met de dag te leven het lukt me niet, ik heb nog net te weinig vlieguren in kanker-land gemaakt om er op een goede manier mee om te gaan. Ik zit nog midden in het acceptatie proces Dat mijn leven nooit meer wordt wat het vroeger was en dat mijn lijf niet meer kan wat het vroeger kon. Eigenlijk kan ik die vermaledijde scan er niet bij hebben.

December gaat somber voorbij in januari en het lukt me weer iets beter om de zaken in perspectief te zien. De optimistische en van nature vrolijke Yvonne is er weer vaker. Ik heb de scan geparkeerd maar het zwaard van Damocles is er nog steeds, het tienkoppige monster dat gaat bepalen hoe het komende half jaar eruit gaat zien. Ik haat onzekerheid…..

Het is begin februari en ik ben jarig, ondanks het pessimisme van de medische wereld heb ik toch weer een jaar op de teller erbij gekregen, 53 lentes, het stemt me dankbaar en aan de andere kant is het geen leeftijd om al dood te moeten gaan. Het liefst had ik deze dag in stilte voorbij laten gaan maar mijn gezin is er ook nog. Dus vieren we mijn verjaardag of er niks aan het handje is, ik bak taarten die er feestelijk uitzien en zet mijn vrolijkste gezicht op. Intussen heb ik buikpijn en voel ik me verre van top, ‘het zal toch niet’? Wat heeft die droge hoest te betekenen die ik nu al bijna twee maanden heb? Aan de bel trekken doe ik niet, verpleegkundigen eigen, ze zorgen heel goed voor anderen maar niet zo goed voor zichzelf.

De dagen erna neemt de spanning toe, het is bijna zover. De dag voor de scan nemen de hersenspinsels mijn leven compleet over. Ik ‘mindful’ me suf, doe ademhalingsoefeningen om meer rust in mijn lijf te krijgen maar niets lijkt te helpen. Ik weet dat de metastasen die in november 2021 weg zijn bestraald met een fantastische nieuw soort bestraling weer ergens anders de kop op zullen steken maar wanneer dat zeggen ze er dan weer niet bij. Ik denk dat ik de onzekerheid het allerergste vind, niet weten wanneer en hoe. Dat knaagt op deze momenten het meest.

De dag voor de scan ben ik stilletjes en in mezelf gekeerd, de wereld lijkt dan aan me voorbij te gaan, ik ga vroeg naar bed maar weet dat de slaap niet zal komen.

D-day. De zenuwen van gisteren hebben plaats gemaakt voor vastberadenheid. Ik blijf nuchter, drink braaf mijn liter water en rij samen met mijn zus naar Eindhoven. In de auto hebben we het over koetjes en kalfjes, ik ben blij dat ze met me meegaat, zij weet hoe het voelt omdat ze het zelf aan de lijven heeft ondervonden. Gisteren heb ik op de oncologische dagbehandeling al via mijn port-a-cath bloed laten prikken en hebben de dames het slangetje laten zitten aangezien niet iedereen op de nucleaire radiologie afdeling dit onderhuidse ‘kastje’ aan kan prikken. Twee vliegen in een klap en het is fijn dat er door mijn oud collega’s zo goed mee wordt gedacht om het leed iets te veraangenamen.

De radiotherapeut spuit de radioactieve vloeistof in, het infuus met plas medicatie wordt aangekoppeld en dan is het stil. De lichten zijn gedimd en lig alleen in het kamertje. Mijn gedachten kunnen nu alle kanten op. Gek genoeg doezel ik weg en na een uur is het zover, ik mag in de scanner. Op hoop van zegen dan maar. Ik ga liggen op de tafel met mijn armen boven mijn hoofd en adem diep in en uit. Ik visualiseer dat ik op de rug van een adelaar zit die me hoog in de lucht met zich meevoert, ver weg van deze plek. De wind zoeft om mijn hoofd en we duiken en klimmen……

Na twintig minuten is het klaar, ik ben weer samen met mijn adelaar geland en mag weer naar huis gaan.

Thuisgekomen ben ik gesloopt, niets fysieks gedaan en toch ben ik doodop. Ik probeer wat te slapen maar het kriebelt in mijn buik. Ik weet dat de uitslag waarschijnlijk vanmiddag al in mijn dossier staat en dat ik ga kijken. Het moeten weten wint het van de angst. Als mijn man thuiskomt na een wandeling met de hond besluit ik te kijken. Het hart klopt me in mijn keel, ik open de ziekenhuis site en log in. Ik vink radiologie aan en ja hoor, 10 februari 2023 radiologisch verslag PET-CT scan. Ik adem diep in en klik op de link, ik scrol meteen naar beneden naar de conclusie: Bevindingen passend bij een persisterende complete metabole respons. Niet te geloven, er is weer niets akeligs te zien, zelfs de tumorresten in mijn dikke darm zijn onveranderd rustig! Ik adem uit, een hele diepe zucht volgt. Mijn man en ik omhelzen elkaar en laten de spanning los. Een rollercoaster aan gevoelens komt voorbij: dankbaarheid, opluchting….. Ik merk dat ik weer moet landen, dit moet weer een plek krijgen. Ik mag weer een half jaar vooruit, we mogen weer plannen maken voor een half jaar. Het zwaard van Damocles blijft boven ons hoofd hangen maar voor nu hangt het daar nog stevig tot over een half jaar wanneer het weer wiebelig wordt.