We zijn alweer 3 weken terug uit Noorwegen en wat hebben we genoten. Het overtrof al onze verwachtingen. Het was intenser dan ik had verwacht, voor mij voelde het echt als thuiskomen. De ruimte, overweldigende natuur, de rust en stilte, het voelde zó goed. Mijn zintuigen kwamen volledig tot rust, ik kon weer ademen en dat kwam mijn gemoed ten goede. Nadeel was wel dat ik niet naar huis wilde en bij thuiskomst heb ik bijna een week nodig gehad om in mijn dagelijkse ritme te komen. Hier is het zo druk en vol, het is nooit echt stil. Maar goed mijn leven is nu eenmaal hier en daar moet ik het mee doen.
Het mooie van vakantie is dat je alles wat niet fijn is even kan vergeten. Er zijn maar een paar momenten geweest dat ik weer even geconfronteerd werd met de vergankelijkheid van het leven. Vooral toen ik bovenop de Trollstigen stond (de weg met de 11 haarspeldbochten) realiseerde ik me pas echt dat ik als mens maar een heel klein radertje ben van deze enorme aardbol. Ik mag hier zijn maar ik ben maar een van de bijna 8 miljard mensen die de aarde verprutsen. Uitkijkend over de immens wijdse natuur waar een roofvogel zweeft tussen de bergen en alleen het ruisen van de waterval en de wind te horen is voel ik me heel nietig. Het voelt intens en de emoties die tegenwoordig zo aan de oppervlakte liggen komen naar buiten if ik het nu ook probeer tegen te houden of niet. Op deze plek zou ik voor altijd willen blijven, me een voelen met de natuur, me zo goed voelen, even niet ziek zijn. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit een utopie is, verandering van omgeving zorgt er niet voor dat de kanker weg is maar het is wel heel fijn om even gewoon Yvonne te zijn.
Noorwegen heeft me dus goed gedaan, staande bovenop de Trollstigen heb ik besloten het leven te omarmen in al zijn facetten. Ik laat alles op me afkomen en pak alle mooie momenten die ik pakken kan. Heb ik een slechte dag dan is dat zo, ik ga me niet positiever voordoen dan dat het is. Ook de slechte dagen mogen er zijn. Ik ga mezelf geen dingen meer opleggen die ik niet wil of niet kan. Ik heb zo hard ‘gevochten’ om alle ballen in de lucht te houden, om toch weer dienstbaar te zijn maar ik ben tot het besef gekomen dat het goed is zo. Ik kan mijn dagen nuttig besteden en verveel me niet. Komt er iets op mijn pad dat me bevalt dan is het welkom, gebeurt het niet dan is het ook ok. Als ik maar kan creëren dan is het goed. Wat een vakantie niet met je kan doen!
Hoe cliché ook, we genieten meer van het leven nu ik ziek ben, regelmatig een paar dagen weg met de caravan, waar we vroeger dachten “blijf maar thuis, zo’n gedoe om de caravan te halen en weer terug te brengen”. We hebben het zo fijn samen. Genieten met de mensen die je lief zijn of dat nu tijdens een concert is of gewoon thuis met een borrel of een kop koffie, we doen het gewoon.
madebyvonne 