Woensdag 22 januari 2020
Na een heerlijke avond net mijn lief ga ik nog even naar het toilet voor het slapen gaan. Ik schrik me de tandjes op het moment dat ik mijn derrière afveeg. Een en al helder bloed, de toiletpot is een ravage, overal bloed. Ik krijg het even benauwd, “wat nu weer”? Ik twijfel wat te doen, ga ik bellen of duik ik gewoon lekker mijn bed in? Toch maar bellen naar de SEH. Aangezien ik geen koorts, toegenomen pijn in mijn buik heb if andere klachten besluiten we samen dat mocht het nog een keer gebeuren ik weer terugbel. In bed gelegen lijk ik van alles te voelen, pijn in mijn rug, toch wel meer pijn in mijn buik. Alle doemscenario’s komen even voorbij. Naadlekkage, ik zal toch niet weer geopereerd moeten worden? Opnieuw een toiletbezoekje en helaas alweer helder bloed, niet zoveel als eerst maar wel weer genoeg.
Om 1.15uur staan we weer in het SJG, nu op de SEH, die had ik tenslotte nog niet gehad in mijn korte kanker carrière. Er wordt een infuusnaald ingebracht door een ‘broeder’ met veel humor en gelukkig lukt het hem wel de eerste keer! Bloedprikken om te zien of mijn Hb gezakt is en er wordt kruisserum geprikt op voorhand voor het geval dat. Gezien de klachten is de piepjonge SEH arts niet verontrust en ze denkt dat ik wel weer naar huis zal mogen. Om 3.30uur krijg ik de mededeling dat ik toch opgenomen moet worden, een infuus krijg en niets meer mag eten of drinken. De dienstdoende chirurg vindt het beter als ik blijf. Ditmaal gaan we naar de derde etage en kruip ik in mijn bedje waar de slaap natuurlijk niet meer komt.
Het is zo gek dat je in een flits in staat bent om van een ‘paniek’ situatie om te schakelen naar berusting en alles wat moet weer over je heen te laten gaan. Ik blijf braaf nuchter, ik wacht geduldig af tot de chirurg komt, het is gewoon niet anders. ‘Mijn eigen chirurg’ komt en ze vindt het echt beter als ik vandaag blijf voor mijn eigen veiligheid. Ik mag gelukkig gaan drinken, water, thee en ranja. Mijn ontlasting moet geobserveerd worden en als ik bloedverlies blijf houden dan wordt er een scopie gedaan en zo niet mag ik weer naar huis. We gaan voor het laatste. Ik drink me suf en wandel door de gang, alles voor ontlasting op gang te krijgen…..
Gelukkig is er op een afdeling altijd de nodige afleiding. De kamer naast ons ‘woont’ een meneer waarvan de halve afdeling binnen korte tijd weet dat hij een eigen schoenenwinkel heeft hier in Weert, welke luxe auto hij rijdt, dat zijn zoon China wetenschappen en letteren heeft gestudeerd aan de universiteit, dat zijn vader altijd financieel goed opgepast heeft, hij het meest gewéldige kleinkind van de wereld heeft en hij zelf een echte ‘selfmade man’ is. Sorry maar ik krijg daar altijd een beetje braakneigingen van…
Gelukkig lig ik naast een prachtig dametje van maar liefst 100 lentes! Ze is tot haar verjaardag in september altijd heel kwiek geweest en woonde zelfstandig. Maar twee dagen na haar verjaardag begon het gekwakkel, de aftakeling. En zoals veel mensen op haar leeftijd accepteert ze het zonder morren, want ja ‘ze moet toch een keer dood’. Haar grijze massa laat haar nu ook in de steek en met hier en daar een helder moment ziet de wereld er voor haar heel onzeker uit. Als de verpleegkundige komt vragen of ze haar zal helpen met wassen en of dit dan met warme doekjes of met een waskom moet gebeuren kan mw geen antwoord geven. De vpk komt terug met een waskom waarop mw verschrikt roept “maar megje, daor pas ik toch nie in”! Tijdens het bezoek komt haar zoon van 78 met zijn vrouw op bezoek, zelf dus toch ook al op een respectabele leeftijd. Hij helpt zijn moeder met eten en legt haar samen met zijn vrouw weer liefdevol in bed. Ze heeft nu een helder moment en babbelt er vrolijk op los. Ze kijkt me aan met haar prachtige blauwe kijkers en vraagt waarom ik hier ben. Ik houd het vaag en zeg dat ik geopereerd ben. Maar ze vraagt door, “toch niet ernstig”? Ik kan niet liegen en vertel dat ik darmkanker heb. En nee ze heeft gelijk dat het niet eerlijk is maar het is nu eenmaal zo. Zij is een keer zo oud dan mij maar ik ben er van overtuigd dat ook zij de nodige hobbels in haar leven heeft gehad, het nodige verdriet. Ze verloor haar man toen ze vijftig was, moeilijk voor een vrouw van haar generatie. Ze verloor al haar broers en zussen, vrienden en bleef zelf als laatste over, gelukkig heeft ze wel al haar 8 kinderen nog. En morgen is het feest! “Miene oudste zoon Ad wurd meurege 80! Fuck je luxe auto en je China letterkunde! Ozze Ad wordt 80! Het leven is mooi. Carpe diem❤️
madebyvonne 