Zaterdag 10 juli 2021
De tweede kuur zit erin en dat zal ik weten ook. De eerste was ik na een week weer te boven en kon ik genieten van een klachtenvrije week. Deze is echter anders en heeft me volledig in zijn greep. Had ik nog besloten deze keer de chemo te zien als een vervelende ‘vriend’ die me zou gaan helpen die klote kanker te gaan tackelen, inmiddels denk ik er heel anders over en zou ik hem het liefst te lijf gaan met een grote bijl!
Maar mijn ‘vriend‘ heeft andere gedachten, hij hakt me in mootjes. We zijn nu 11 dagen verder en ik voel me nog steeds afschuwelijk. Mijn hoofd is een grote wazige boel, mijn gezichtsvermogen is flink verslechterd (mijn ogen corresponderen niet met elkaar), mijn gehoor laat het afweten, de pieptoon in mijn oren is grandioos, mijn tong voelt als bevroren waardoor eten en praten lastig is, mijn handen zijn vaak zo verkrampt dat ik nog geen breinaald kan vasthouden, ik ben soms zo duizelig dat ik omval (waardoor ik bij de supermarkt als dronken werd betiteld..), ik loop als een pinguïn omdat ik mijn voeten niet goed meer op de grond kan plaatsen door de pijnlijke zenuwuiteinden in mijn voeten. Nee, dit is verre van een een feestje.
De oncoloog was er al bang voor dat mijn lijf de oxaliplatin (1 deel van de chemokuur) niet meer aan zou kunnen voor we er mee begonnen. Mijn lijf heeft vorig jaar al een flinke tik er aan overgehouden. Na me 11 dagen bagger te voelen rijst bij mij de vraag: “wil ik dit nog wel”? Er zullen mensen zijn die denken dat ik geen keus heb en puur sec genomen zal dit ook zo zijn echter ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik vind dat ik altijd een keuze heb. Ik wil ook dat de klote kanker zolang mogelijk gestopt wordt zodat ik nog een aantal mooie jaren heb maar wil ik dat ten koste van alles?? Waarschijnlijk zal een deel van de bijwerkingen wegtrekken op termijn maar een deel ook niet. Voor mij is het belangrijk dat kwaliteit van leven voorop staat, dat ik de dingen kan blijven doen waar ik plezier en energie uit haal, wandelen met Fred, mijn hobby’s waar ik mijn handen voor nodig heb, een heldere geest hebben. Ik merk dat gaandeweg kwaliteit van leven steeds belangrijker wordt, nu mijn tijd gelimiteerd lijkt te zijn worden andere dingen belangrijker. Samen herinneringen maken met Johan, de meisjes, familie en vrienden is belangrijk, maar daar heb ik dan wel mijn lijf bij nodig.
Maandag staat er weer een controle bij de oncoloog gepland en dan zullen we het er over moeten hebben hoe we verder gaan. Het is absoluut niet zo dat ik het leven opgeef, juist niet, maar ik ga wel voor een leefbaar leven met alles erop en eraan!
Enjoy life, fijn weekend!
madebyvonne 