Het is niet de bedoeling om van deze blogs een grote klaagzang te maken, dit ligt niet in mijn aard, ik probeer positiviteit altijd de boventoon te laten voeren. Maar voor nu is het gewoon even dikke shit…. Fysiek dan. Ik vind het echt ongelofelijk dat je ‘s ochtends naar het ziekenhuis gaat en je dan nog kip-fit voelt om er 3 uur later hondsberoerd uit te lopen. De eerste dag is me dan ook erg tegengevallen. Tegen de tijd dat ik naar bed ging waren mijn kuiten zó verkrampt door de chemo dat ik nagenoeg niet meer kon lopen, praten ging nauwelijks en mijn ogen kon ik niet meer focussen, soort van ‘schele Henkie’, daarbij hyper van de dexamethason , super combinatie dus. En dan zou ik mijn emotionele huilbui nog bijna vergeten. Het lied ‘la bohème’ gezongen door Andre van Duin in DWDD, die kwam effe binnen. Maar goed de tranen kunnen er maar beter uit zijn, weg met die balast.
The day after begon veelbelovend, ik voelde me weer enigszins mens. Door het oxazepammetje had ik toch goed geslapen en op een sanitaire tussenstop na heb ik tot half tien geslapen! Ik voelde me fit genoeg om een boterham te eten, chemo en dexamethason er weer in en gaan met die banaan. Ik heb zelfs was opgehangen en wat opgeruimd. Echter na de middag nam mijn energielevel weer af en begonnen de klachten weer zoetjesaan terug te komen. Dan maar lekker op de bank met mijn lieve Freddie naast me die me geen moment uit het zicht laat♥️. Mijn handen doen het ook niet altijd zo goed nu dus breien staat op een iets lager pitje, dus lieve mensen die wachten op hun sokken, het productieproces gaat denk ik iets trager en leveringen worden vertraagd. Lijkt wel een Corona bericht….
Dat Corona is ook zoiets. Een tijd geleden riep ik nog net als vele anderen, “ach, het is net als griep, het zal allemaal wel meevallen”. Maar het valt niet mee en het is 10 keer erger dan verwacht. Behorend tot de kwetsbare groep maak ik me nu toch echt wel zorgen. Het zou zomaar kunnen dat mijn chemokuur de volgende keer uitgesteld wordt vanwege het virus. Indien mijn bloedwaardes te laag zijn en het virus nog heviger in omloop is dan nu kan dit door de oncoloog besloten worden. En de grootste angst is om besmet te worden in deze situatie. Als ik een arts hoor zeggen op TV dat oncologie patienten niet in aanmerking komen voor een IC bed dan schrik ik daar van. Ik beschouw mezelf als een fitte vijftiger met kanker….. Daarom roep ik dan ook iedereen op om vooral THUIS TE BLIJVEN, en je te houden aan de opgelegde maatregelen en neem dit alsjeblieft SERIEUS! Zorg er samen voor dat we dit gaan tackelen zodat we niet Italië achterna gaan.
Ik neem de dag nu maar zoals het komt, ik pak de redelijk klachtenvrije momentjes en houd mezelf telkens voor “dit is een periode van maar negen weken en daar kom ik wel doorheen”. Ik weet waar ik het voor doe, remissie danwel genezing van mijn ziekte die kanker heet. Op naar nog minstens 10 mooie jaren met mijn gezin, familie en vrienden, op naar het leven! Wat zijn negen weken dan??
madebyvonne 