Wat heb ik het chemo traject zwaar onderschat. Afgelopen week ging zelfs mijn lichaam en ook mijn geest in complete lockdown. Ik was niet meer dan een zombie, ik haalde adem, vegeteerde. Het gevoel voor mezelf maar ook mijn directe omgeving was weg. Geen lichtpuntjes meer, geen gevoel meer in mijn lichaam en geest. De intraveneuze chemo tast de zenuwuiteinden aan en als de dosis maar hoog genoeg is gaan ze zelfs onherstelbaar kapot. Na een week is het nog steeds niet mogelijk om koude dranken te drinken ivm het gevoel dat ik stik, lopen is lastig omdat ik mijn voeten niet goed kan plaatsen en mijn linkerhand doet het niet goed vanwege krampen en sensibiliteit stoornissen. Oh wacht zou bijna vergeten dat de oorsuizingen nu oorverdovend zijn en het op woorden komen in een gesprek gaat steeds moeilijker. Daarnaast hebben we dan nog de twee weken chemo tabletten die nu weer gestaakt zijn om mijn lichaam even de tijd te geven om te recupereren. Ik denk dat de combinatie van de twee middelen tegelijkertijd teveel van het ‘goede’ is.
Is dit het waard? Dat is natuurlijk de grote vraag. Ja en nee. Ja, want ik hoop er toch nog een aantal mooie jaren bij te krijgen en nee als ik door de infusen op de lange termijn niet meer kan doen wat ik graag doe. Ik heb zoveel hobby’s waarbij mijn fijne motoriek belangrijk is, mijn werk vergt vakkundige precisie maar ook veel uithoudingsvermogen. Ik vraag denk ik niet veel in het leven, en ben denk ik gauw tevreden maar wil wel graag die dingen kunnen doen die mij plezier geven. Ik twijfel nu dus heel erg over de vierde kuur, maar op volle sterkte wil ik hem zeker niet meer. De tabletten alleen wil ik nog wel overwegen.
Ik ben deze week voor het eerst echt bang en boos (geweest)……De scan van 11 mei komt dichterbij, de uitslag daarvan 13 mei. Zal het genoeg blijken te zijn? Hebben de kuren iets gedaan? Zijn er toch weer uitzaaiingen bijgekomen? Tot voor kort heb ik steeds, misschien heel naïef, gedacht dat het allemaal wel goed zou komen. Ik kreeg domper na domper maar had toch zoiets van “dit moet en gaat gewoon goed komen”. Maar nu weet ik het niet meer, alles is onzeker. En ik ben echt bang. Daarna kwam er ook nog boosheid om de hoek kijken en zoals Bertha zegt: “boosheid brengt je niets”. En dat klopt maar het is er wel, een ongelofelijke woede kwam er los, totale frustratie terwijl ik er niet eens de energie voor had. Boos op mezelf dat ik zo’n slappeling ben en mezelf geeneens door een serie chemokuren kan slaan, boos op mijn onbetrouwbare lichaam, boos dat het leven zo kort is en boos dat ik nergens geen grip op heb.
Ik ben een binnenvetter, alleen als ik schrijf kan ik mezelf echt uiten. Conflicten ga ik uit de weg, altijd al gedaan. Ik heb een bloedhekel aan ruzie en kan er ook niet mee omgaan. Teveel ruzie gezien en gehoord denk ik. Ik hou liever mijn mond en ga het uit de weg. Is dat goed? Nee, natuurlijk niet want in je hoofd speelt zich wel een boel af. Door conflicten te vermijden heb ik vaak verkeerde beslissingen genomen, heb ik mensen soms geen kans gegeven of van me afgestoten. Ik kropte het op en ipv moeilijke zaken uit te spreken ging ik ze uit de weg. Ik denk dat het een soort metafoor is, opgekropte gevoelens en darmkanker, het gaat te ver om te zeggen dat het dé oorzaak is maar ik denk wel dat er een relatie is tussen beide. Alle negatieve gevoelens vormen zich tot een balletje in je schoot, ze nestelen zich daar maar moeten er een keer uit. Gebeurt dit niet dan komt er rottigheid van. Dus wordt het tijd dat ik de rottigheid loslaat en opkom voor mezelf en mijn gevoelens, dat ik mezelf niet meer verloochen, ik moet het leven omarmen met al zijn mooie maar ook minder mooie kanten, ik mag van mezelf vinden dat ik er toe doe en goed genoeg ben zoals ik ben, ik mag fouten maken. Ik ben maar gewoon een mens, dus weg met die kankerzooi! Wat is, is en wat geweest is is geweest, ik kan het niet meer veranderen of terugdraaien. En wat komt, komt….. ik zal het moeten nemen zoals het komt en dealen met wat er op mijn pad komt al hoe moeilijk dat ook is voor iemand die graag controle over alles houd.
Maar voor nu mag ik well bang zijn van mezelf.
Amen.
madebyvonne 
Ik ben in tranen. HOE. Ik wens je nóg meer kracht toe.
Je raakt mij tot in het diepst van mijn ziel.
Hemeltergend wat jij door moet maken.
De strijd van jouw lichaam, het conflict in je hoofd; het lijkt mij ondraaglijk.
Lieve Yvonne, vanuit het puntje van mijn cellen; vanuit het verste hoekje van mijn hart…..
Sterkte!! 😥😢
Dankjewel lieverd😘
Lieve Yvonne, we kennen elkaar niet echt en toch lukt het je mij het gevoel te geven dat ik je ken, zodanig dat ik met je mee kan voelen. Dat bereik je met jouw bijzondere blogs: je schrijfstijl je moed en openheid. En in deze laatste blog neem je al je lezers mee in in je diepste kwetsbaarheid. Wijsheid en introspectie in de tijd waarin je het zo moeilijk hebt. Wat ontzettend dapper van je!! Ik hoop dat het uiting geven aan wat jij ‘rottigheid’ noemt
helpend is in dit proces! Kan bijna niet anders! Vanaf grote afstand in km’s leef ik met je mee en stuur je kracht! Liefs, inge
Dankjewel lieve Inge. Ik wil laten zien dat het leven heel fragiel is en dat niet alles maakbaar is. Dat je als mens er zelf verantwoordelijk voor bent tevreden te zijn met wat je hebt. Maar ook dat het leven niet altijd eerlijk is, dat het soms heel rauw kan zijn, en dat dit mag. Dat je ook de ellende mag voelen en benoemen. Op social media laten mensen alleen de mooie dingen zien al dan niet bewerkt met een filter om het nog een beetje mooier te maken. Zo creëren we een wereld die niet echt is. De afgelopen anderhalve week was zwart maar vandaag zijn er weer allerlei kleuren om me heen. Gewoon zoals het is. Geniet van je zondag lieve Inge😘
lieve Yvonne,
Enkele weken geleden hoorde ik van je “ziek zijn” van Ed K (maarheeze) . Hoe ernstig het was wist ie niet, en ik had het lef niet om het je oudcollegas te vragen. “Gelukkig” had ik met één van hen vanochtend een gesprek en kwam jij ter sprake, en ik werd gewezen op je blog! Ik heb het gelezen toen ik thuis kwam, en ben helemaal onderste boven! Tranen over mijn wangen ….Wat vind ik het vreselijk wat jij en je gezin door moeten maken . Ik blijf je volgen, en wens je heel veel sterkte kracht, en alles wat je nodig hebt toe …..
Ook ben ik ondersteboven van de manier waarop je schrijft 😉 , er zit een schrijfster in je!!! Altijd al gezien dat je een bijzonder mens bent!
Heel veel liefs,
Jannie (hulp Ed K, Maarheeze)
Hopelijk weet je wie ik ben 😉💋
Hoi Jannie, nu weet ik het weer. Zag je vriendschapsverzoek op Facebook maar kon je adv de foto niet thuisbrengen en heb hem weggeklikt. Nodig je me even opnieuw uit?