De derde ronde

Zaterdag 2 mei 2020

De derde intraveneuze chemo zit er weer in en het was weer een heftige die er royaal inhakte. Deze keer was het zo erg dat ik niet meer zelfstandig naar het toilet kon lopen, mijn benen deden het niet meer. Alsof ik van top tot teen spastisch was, al mijn spieren waren gespannen. Hilde van de oncologische dagbehandeling heeft me zelfs naar beneden gebracht omdat ze bang was dat ik het niet zelfstandig tot de auto zou redden. Thuisgekomen lekker op de bank onder een dekbedje en even de oogjes dicht. Johan had al versierd omdat Julia jarig was, een echte verjaardag drive-in geregeld. Johan heeft bij ons altijd de meest leuke en creatieve ideeën als het om dit soort dingen gaat, Johan voor al uw feesten en partijen ♥️. Ondanks het Corona gedoe had Julia zo toch echt het gevoel jarig te zijn en ze genoot zichtbaar!

Donderdag ter controle naar de oncoloog. We hebben een goed gesprek gehad over mijn werk en hoe het is als verpleegkundige aan de andere kant van de tafel te zitten, de regie kwijt te zijn over je lichaam, de angst om niet beter te worden, ziek zijn in Corona tijd. Ook is besproken hoe nu verder na de derde en naar wat ik dacht laatste kuur. Natascha de oncoloog heeft de afspraak van de PETscan naar voren gehaald vandaar dat dit al op 11-5 gebeurt, dan is 13-5 ‘s ochtends het MDO met het betrokken team inclusief de chirurgen uit Weert en Eindhoven. Er zal dan besloten worden om de lymfeklieren te verwijderen. Of er nog een deel van mijn darm verwijderd wordt is nog maar de vraag, de chirurgen vonden dit de vorige keer geen meerwaarde hebben omdat ze niet weten hoeveel er dan nog weggehaald moet worden. Toch neig ikzelf en ook de oncoloog hier wel naar. Weg is weg, omdat deze tumor zo zeldzaam en agressief is lijkt het me niet meer dan normaal dat je het zekere voor het onzekere neemt. Als dat de consequentie heeft dat ik daardoor een blijvend colonstoma krijg dan is dat zo. ‘Liever’ dat en een kwalitatief goed leven dan een vroegtijdige dood door een tumor die weer gaat groeien en weer uitzaaien. De consequentie van de operatie is wel dat het bijna zeker is dat ik nog een vierde chemokuur moet ondergaan als een soort van onderhoudsdosis om de tijd tot aan de operatie te overbruggen want een operatie in 1 week tijd, voor 22-5 zal logistiek bijna niet te realiseren zijn. Want kan het hier in Weert of komt er een arts uit Eindhoven mee opereren, óf moet ik toch naar het Catharina in Eindhoven om daar geopereerd te worden. Het maakt mij geen bal uit als het maar zsm is.

Maar eerst maar eens afwachten op 11-5 of blijkt dat de chemo iets gedaan heeft en de lymfeklieren kleiner zijn geworden. Ook weer erg spannend. Maar we leven bij de dag en momenteel eigenlijk bij het uur. Ik neem het maar zoals het komt. Als ik naar buiten kijk naar onze achtertuin die bijna af is dan geniet ik, kan me al helemaal voorstellen hoe het er over een paar maanden uitziet als alles gegroeid is en in volle bloei staat. Mijn zorgvuldig uitgekozen planten die bijen en vlinders aan moeten trekken, toch een beetje onze natuur en het ecosysteem overeind helpen te houden.