Na een lekker kopje koffie mocht ik nuchter blijven vanochtend. Terwijl ik normaal of niet eet of met veel pijn en moeite heb ik nu natuurlijk ‘honger’. Vandaag staat de voor mij zwaar beladen PET scan op het programma. Mijn papa gaat met me mee. We gaan naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven aangezien Weert als streekziekenhuis geen PET scanner heeft.
Mijn hemel wat een ‘fabriek’ is dat ziekenhuis! Een giga gebouw waar de mensen als krioelende mieren binnen en buiten gaan…… Allemaal mensen die op de een of andere manier zorg nodig hebben. Allemaal mensen met een verhaal.
Ik krijg vandaag dus een PET scan, een ‘Positron Emissie Tomografie’. Er wordt een kleine hoeveelheid radioactieve stof intraveneus ingespoten die opgenomen wordt door de te onderzoeken weefsels. De radioactieve stof zendt straling uit die door het PET-onderdeel vd camera wordt opgevangen en vertaald wordt in foto’s. PET geeft dus informatie over de stofwisseling van weefsels. De radioactieve stof licht dus eigenlijk eventuele ontstekingen en kanker op in het lichaam. In mijn geval is het de vraag of er uitzaaiingen zijn elders in het lichaam behalve de dikke darm en lymfeklieren, en daarnaast wordt er gekeken of de snijvlakken waarvan men zegt dat ze niet schoon zijn dit ook terug te zien is middels de PET.
Ik ben natuurlijk veel te vroeg maar gelukkig mag ik al eerder naar binnen. We lopen een soort loden bunker in met aan weerszijden 3 kamertjes met schuifdeuren. Ik het kamertje staat een soort bed. Ik wordt geïnstalleerd in een houding die voor mij prettig is en lekker toegedekt met een warm dekbed. Dan komt het leuke gedeelte….. namelijk het aanprikken van het infuus…. Met heel veel pijn en moeite, kunst en vliegwerk gaat de infuusnaald er uiteindelijk in. Wat een crime is het toch elke keer! Ik vraag of ze de ‘naald’ straks kunnen laten zitten omdat ik morgen weer aangeprikt moet worden maar en dat weet ik zelf heel goed, ze mogen me niet met naald naar huis laten gaan. Is dit patient vriendelijk? Naar mijn mening niet echt. Het kost elke keer minmaal twintig minuten en een hoop gedoe voor het lukt. Jammer.
Dan komt de spuit met radioactieve stof. Deze wordt bewaard in een soort loden koffer en wordt per patient aangeleverd. De spuit zit in een soort loden buis met een metalen pin die als stamper dient. Het geheel wordt in een metalen mal gelegd en daar zit dan weer een spuit met NaCl aangesloten. Het is maar 2,5 cc radioactieve stof dus wordt er steeds met NaCl gespoeld om te zorgen dat ook alle r.a. stof in mijn bloedvat komt. Ik kan je vertellen dat met een infuus dat niet lekker zit dit geen pretje is. Tegelijkertijd is er een NaCl infuus met een diureticum (plasmiddel) aangesloten. Dit zorgt ervoor dat mijn nieren de overtollige r.a. stof zo snel mogelijk kwijtraken. Als dat klaar is wordt het licht gedimd en gaat de deur dicht. Nu moet ik 50 minuten niets doen. Rustig liggen, rustig ademen, niet lezen of op mijn telefoon, gewoon echt helemaal niets. Dit voelt zó gek, daar lig je dan helemaal in je uppie achter een gesloten deur te wachten.
Het ‘scannen’ stelt niets voor, je moet op je rug liggen met je armen omhoog en dan 20 minuten heel stil blijven liggen. Onderwijl schuift de tafel waar je op ligt onder een stuk buis door die een zoemend geluid maakt. Deel voor deel wordt gescand en dan is het plots klaar. De radiolaborant wenst me heel veel sterkte en ik ben weer een vrij mens. Het onderzoek stelde niet veel voor. Wat ik wel een raar gevoel over heb is dat de laboranten met zijn drieën al gezien hebben wat ik nog niet weet. Dat vind ik een moeilijk iets. Geduld, geduld, geduld…..
Morgen staan in Weert de CT scans van mijn longen en buik op het programma, daar zie ik echt tegenop omdat ik nadien me echt beroerd voelde door de contrasten het vieze contrast goedje dat ik moest drinken. Maar goed, wie weet valt het deze keer wel mee.
Wordt vervolgd.
madebyvonne 