Bezinning, boosheid en besef.

Dit weekend stond in het teken van bezinning. Aangezien afgelopen vrijdag de grond onder mijn voeten werd weggevaagd is er veel stof tot nadenken. We hadden dit nieuws namelijk totaal niet verwacht en wisten ook niet dat er weer een uitslag aan zat te komen. Eigenlijk toen we de twee rode stoeltjes naast elkaar zagen staan hadden we het kunnen weten. Zo is het elke keer nog gegaan, 2 rode stoeltjes naast elkaar met ons erop, zittend voor het tribunaal. Ik wist niet dat Eindhoven zich nog steeds op mijn verwijderde tumor gericht had, dat er verder onderzoek gedaan werd om de oorzaak te achterhalen. Maar nu weten we dat er achter de schermen allerlei dingen gebeuren waar wij geen weet van hebben. Achteraf was het handiger geweest als we van tevoren hadden geweten dat we weer een uitslag te verwachten hadden. Nu viel het ons zo ontzettend rauw op ons dak dat we er allebei het hele weekend last van hebben gehad. Johan moest aansluitend aan het poli bezoek meteen gaan werken, dat was bijna niet te doen. Zo vol vragen en emoties en dan meteen weer de knop omzetten en weer presteren.

Ik ben voor het eerst boos geweest, niet omdat ik kanker heb maar wel waarom het allemaal zo gecompliceerd moet zijn. Niet omdat het mij overkomt maar wel waarom mijn gezin dit mee moet maken. Vrijdagmiddag stond ik in de rij aan de kassa te wachten toen ik aangesproken werd door de buurvrouw van een vriendin van mijn moeder. Ik ken het mens alleen van zien, ze sprak me aan “hoi, ken je mij? Ik ben de buurvrouw van M. en ik heb gehoord dat je ziek bent. Het is toch wat hé?! Maar ja, je moet het maar gewoon positief blijven bekijken want ze kunnen tegenwoordig zoveel”. Dit schoot me echt helemaal in het verkeerde keelgat! Ik voelde een enorme boosheid omhoog komen, het borrelde omhoog en ik kon het niet meer tegenhouden. Ik kon het niet laten om tegen haar te sneren “nou, ik heb vandaag zo’n klote uitslag gehad dat het me vandaag even niet lukt om positief te zijn”! Het mens trok wit weg en wist niets meer te zeggen, de caissière keek me verbouwereerd aan. Normaliter zou ik zoiets nooit gezegd hebben, Vonnie is altijd aardig en sociaal correct. En nu lukt me dat niet meer, ik kan het niet meer opbrengen.

Dit weekend bleven de tranen maar komen, er is nu het besef dat het ook wel eens niet goed kan komen. Het verhaal wordt steeds ingewikkelder en het komt steeds dichterbij. Tot vrijdag heb ik steeds gedacht dat het wel goed zou komen, dat ik chemotherapie zou krijgen en eventueel nog een operatie maar dat ik daarna weer vooruit zou kunnen. Nu is niets zeker meer. Tuurlijk is niets zeker in het leven maar dit weekend zag ik even geen lichtpuntjes meer. Zodra ik denk aan mijn kinderen, aan Johan en aan Freddie dan komen de tranen weer. Het idee dat ik hen achter moet laten dat vliegt me aan. Dan voel ik me zo intens verdrietig en machteloos. Morgen ga ik dan ook hulp zoeken om hier weer orde in aan te brengen want ik merk dat ik de vrolijkheid even kwijt ben. Het lukt me even niet meer om lichtpuntjes te blijven zien.