Tijd en wachten, wachten op tijd.

Dinsdag 4 februari 2020

Vandaag is het geen goede dag. Een slechte nacht achter de rug omdat ik elk uur een kwartier op het toilet heb doorgebracht. Mijn darm werkt echt niet mee en er lijkt ook geen verbetering in te komen. Misschien ben ik ook wel te ongeduldig en wil ik te graag vooruit. Het wil gewoon niet momenteel.

Het wachten duurt te lang, de dagen kruipen voorbij ondanks dat ik veel afleiding zoek en heb. Netflix is mijn grote vriend in bange dagen. Genoeg goede series waar ik in kan duiken en waardoor ik even geen tijd heb om na te denken. Documentaires op NPO+, ook heel fijn. Ook dat helpt om weer een andere kijk op de wereld te krijgen. Ik brei sokken of mijn leven er vanaf hangt want mijn handjes moeten niet teveel stil staan. Facebook en Instagram zijn tegenwoordig mijn grootste vriend, ik correspondeer inmiddels met een dame uit Duitsland (auf richtig Deutsch) en een dame uit Australia. Contact met de buitenwereld heet dat. Uiteraard is er ook fysiek contact met mensen. Maar vandaag is zo’n dag dat ik niemand wil zien.

Het wachten vliegt me aan, teveel tijd om te denken en hoe ik ook mijn best doe om vooral negatieve gedachten te blokken, het lukt niet altijd. Ze horen erbij, dat weet ik inmiddels. En ze zijn soms zwarter dan zwart, ze zijn rauw met splinters en ze bijten zich vast in je brein. Al hoe positief ik van nature ook ben, hier ontkom ik vandaag niet aan. Wat me momenteel het meeste raakt en dat is eigenlijk vanaf de diagnose zo: Johan en de meisjes, het idee dat Johan straks alleen achterblijft, dat ik er niet meer ben voor mijn meiden als ze afstuderen, uit huis gaan, een relatie krijgen, ze evt kinderen krijgen dat raakt me zo diep. Dan zijn daar de tranen, het rauwe verdriet. Ik wil dit gewoon allemaal meemaken. Ik wil samen met Johan oud worden en in het bejaardenhuis samen ‘rellen’ achter onze rollators.

Ik weet dat jullie nu denken, “ho eens even, zo’n vaart loopt het niet, wel positief blijven” of “de medische wetenschap kan tegenwoordig zoveel. Is ook zo maar ik weet ook dat mijn prognose niet rooskleurig is. Uit het verslag van de chirurg blijkt dat ze nog steeds niet zeker zijn van een darmtumor, het is nog steeds atypisch. Er staat nog steeds overal een vraagteken bij, niet dat ik kanker en uitzaaiingen in mijn lymfeklieren heb, dat is een feit. Maar hoe of wat is nog steeds niet duidelijk. Waarom moet ik toch altijd zo tegendraads zijn? Soms is het handiger om iets minder uniek te zijn.

Gedachten aan de dood komen ook voorbij. Ben ik er bang voor? Eigenlijk niet denk ik. Als ik vroeger, lees: een half jaar geleden, wel eens een kramp in mijn hartstreek voelde of ergens een rare pijn had dan kon me dat echt naar de keel grijpen. Uiteraard ging ik dan niet naar de huisarts maar een echte zuster lost het allemaal zelf wel op. Als ik nu nadenk over dat mijn leven misschien wel sneller eindigt dan ik zou willen dan is het niet zozeer de angst voor de dood als wel de angst om mijn geliefden achter te laten. Dat is zo’n pijnlijke gedachte. Ik weet dat iedereen hier in het leven mee te maken krijgt maar hopelijk dan wel na een mooi voltooid leven. Ergens heb ik altijd geweten dat ik geen negentig zou worden maar dat wil ik wel!

Vandaag dus even een minder vrolijke blog en ik begrijp het als jullie me zwartgallig en niet zo gezellig vinden maar ook dit is werkelijkheid bij het hebben van kanker op ‘jongere’ leeftijd.

Morgen is er weer een nieuwe dag, door deze sla ik me ook wel weer doorheen. Pluk de dag, tik een eitje.