Afscheid nemen bestaat niet

Vandaag is zo niet mijn dag, maar vandaag was het wel de dag van Ria, een setter vriendinnetje via Facebook. Ik hoor je denken “vriendinnetje via Facebook, het zal wel, oppervlakkige social media dat bestaat uit het geven van ‘likes’ and ‘loves’”. En toch is het zo. Een social media vriendschap met een lach en een traan. Het blijkt dat je elkaar ook op afstand heel goed kunt begrijpen.

Ria heeft afgelopen vrijdag het leven los moeten laten. Of is het dat het leven Ria heeft losgelaten? Veel te vroeg, veel te jong, haar echtgenoot juist met pensioen, zoveel mooie plannen, zoveel liefde. Binnen 8 weken van diagnose tot sterven was het klaar, het blijft ongelofelijk. Ik kan er enorm boos om worden, verdrietig en op de een of andere manier komt het heel dichtbij. Afscheid nemen met je volle verstand en dan bedoel ik weten dat je doodgaat terwijl je er eigenlijk helemaal nog niet klaar voor bent, als je daar al ooit klaar voor bent. Het besef dat het allemaal ook in een kort tijdsbestek kan verlopen dendert bij me binnen. Ik doe al anderhalve week mijn best om de negatieve gedachten die mijn grijze massa binnen schieten op afstand te houden, probeer niet te voelen wat het met me doet.

Vandaag was Ria’s afscheid en kijkende naar de online afscheidsdienst komen de tranen. Moet ik er toch aan geloven om mijn gevoel toe te laten, de pijn wetende wat mij en ons te wachten staat. Komt de scan van februari heel dichtbij, hoe zal de uitslag deze keer zijn? Weten en niet weten, pijn, frustratie, verdriet, de oneerlijkheid van het leven. Vandaag laat ik het toe, vandaag mag ik van mezelf even zwelgen, vandaag laat ik de tranen stromen. Morgen gaat het wel weer beter, dan gaan de schouders er weer onder.

Lieve Ria, ik ga je humor en gesprekjes missen. Het ga je goed daarboven, rust zacht lieverd. ♥️