Half jaar

De operatie is weer achter de rug en het is me toch wat tegen gevallen, ik had niet verwacht dat deze zo’n impact zou hebben op mijn fysiek maar een ritssluiting van 20 cm beperkt je behoorlijk in je doen en laten. En natuurlijk wil ik weer veel teveel en veel te snel en dan wordt je vanzelf weer een keer teruggefloten door je lijf. Maar goed, de chirurg belde met het heuglijke nieuws dat ze het volledige lymfklier pakket weg hebben kunnen halen, er waren twee klieren positief (kwaadaardig) en de derde aangrenzende klier was schoon, dus gaan ze er nu vanuit dat al het kwaadaardige eruit is. Mooi nieuws! Kanttekening is dat ik onder strenge controle blijf staan omdat de tumorresten in de anastomose aanwezig zijn en naar verwachting toch weer actief zullen worden en dan moet er weer actie ondernomen worden. Vandaar dat ik onder controle blijf in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven.

Maar mensen, een half jaar!! Een half jaar geen onderzoeken, geen ziekenhuis bezoeken, geen polonaise aan mijn lijf, geen stress over uitslagen, héérlijk!!! Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij ik daarmee ben. Ik mag weer een half jaar door met mijn leven. Natuurlijk weet ik heel goed dat ik er nog niet ben qua behandelingen. Ik weet donders goed dat die klote kanker nog niet helemaal getackeld is en dat hij weer de kop op zal steken, een keer maar niet nu. Nu is er even een periode van lucht, lucht voor ons alle vier. Ik zag letterlijk de zorgen van de schouders van mijn dochters glijden toen ik ze het goede nieuws vertelde. Goud waard zo’n moment, even een moment van totale opluchting, even geen zorgen meer, even weer gewoon leven. De hoop, het geloof dat het leven weer ‘normaal’ wordt. Ik zag het in hun ogen, zó fijn!

Op de een of andere manier kan ik het nu best goed parkeren, de allesoverheersende dreiging van de dood staat nu iets verder van me af. Maar ik ben niet dom en ik steek ook niet mijn kop in het zand. Maar ik ben voor nu even klaar met ‘patiënt’ zijn. Het liefst zou ik zo snel mogelijk mijn beroep als wijkverpleegkundige weer op gaan pakken omdat ik erachter ben gekomen dat ik daar toch wel heel gelukkig van word. Ook het financiële aspect werkt mee want aan het einde van november ben ik al een jaar ‘ziek’, dit betekent dat ik financieel een stuk in moet gaan leveren. Uiteraard is dit niet het belangrijkste maar met studerende meiden is het fijn om iets meer ademruimte te hebben. En dan hebben we nog geluk dat we in een land als Nederland wonen waar er voorzieningen zijn voor arbeidsongeschikten.

Mijn energie level is nog steeds naadje pet, de neuropathie in mijn voeten is k#t en er lijkt ook niet echt verbetering in te komen. Maar ik weiger een ‘patiënt’ te zijn/blijven. Ik wil er zijn voor mijn gezin, m’n steentje bijdragen. Ik zou het heel erg vinden als Johan en de meiden straks terugkijken op een leven met een vrouw/moeder die alleen maar bezig was met haar ‘ziekte’ en dat hun leven daardoor ook alleen maar in het teken stond van ‘ziekte’. Natuurlijk is het zo dat je niet alles in eigen hand hebt en dat dingen je overkomen maar ik denk wel dat het mogelijk is om ondanks de beperkingen er samen iets van te maken, dat het leven in de kleine dingen de moeite waard is. Ik beschouw mezelf dan ook als een echte gelukspoeperd met een lieve, begripvolle man en dito kinderen. Johan en ik wandelen veel met Fredje en hebben tijdens het wandelen goede gesprekken en gelukkig is ondanks dat kanker in ons leven kwam de humor niet verloren gegaan. We hebben het goed samen!

Bron: Pinterest